Maandag 1 februari 2016
Wandelende tijdbom?
Beetje lopen sollen met het aantal bezoekers voor Victoire Ingabire, lijkt een populair tijdverdrijf van de gevangenisdirectie van Prison 1930 in Kigali. Zij het dat in zaken als deze in Rwanda meestal weinig humor te bespeuren is.
Afgelopen vrijdag, 29 januari was het weer zover. De afgesproken vijf bezoekers mochten plots niet meer naar binnen. Ingabire mocht -zonder voorafgaand bericht- nog maar één bezoeker ontvangen, volgens een persbulletin van de UDF. Echtgenoot Lin Muyizere bevestigt het bericht. Hij is bang dat weigering van het bezoek, het voorportaal is van eenzame opsluiting.
Het is niet de eerste keer date aantal bezoekers wordt veranderd. In het begin mocht een ongelimiteerd aantal mensen op vrijdag, de bezoekdag, naar Ingabire. Dat werd in de loop van de tijd teruggebracht naar vijf, en nu dus naar nog maar één bezoeker. Dat Ingabire geïsoleerd raakt is niet ondenkbaar: ze heeft een aparte cel, buiten de reguliere gevangenis en komt daardoor nauwelijks met medegevangenen in aanraking, zag ik met eigen ogen toen ik bij haar op bezoek mocht. Dat bezoek was met vele voorwaarden omgeven: er mocht uitsluitend engels worden gesproken, ik mocht haar niet interviewen, geen foto’s maken. Twee bewakers zaten op nog geen meter afstand mee te luisteren.
Inmiddels stoomt president Kagame frank en vrij door naar een derde mandaat. Een voor een worden alle beperkingen weggenomen. Buitenlanden die daar iets van vinden worden arrogant weggezet door Kagame. Zij weten niets van Rwanda en hebben zich niet te mengen in zijn politiek. Met name hechte vriend de Verenigde Staten stelt zich steeds kritischer op en vindt dat Kagame de eer aan zichzelf moet houden door een derde mandaat te weigeren.
Aardig in dit verband: er circuleert op internet al lange tijd een PR strategie uit 2009 voor Rwanda; kort geleden werd deze strategie door de VS officieel vrij gegeven. De strategie, geschreven door het Amerikaanse PR bureau Racepoint, en heeft als doel de successen van Rwanda te ventileren en de negatieve en 'feitelijk incorrecte informatie te neutraliseren van partijen die belang hebben bij het verkeerd informeren van Rwanda’s ontwikkeling’. Lees: de mensen die kritiek hebben op de president en het regime.
Zo vlak voor de verkiezingen in 2010 was president Kagame bereid fors in de portemonnee te tasten voor een stralend beeld van zichzelf en zijn land: het PR advies kostte 55.000 dollar per maand, met nog tussen de 2500 en 3500 dollar per maand aan onkosten.
Dat oppoetsen van zijn imago was wel nodig, want het rooskleurige beeld van Rwanda begon te kantelen, mede dankzij publicaties van Human Rights Watch, dat prompt op Rwanda’s zwarte lijst kwam te staan.
Racepoint komt met een aantal voorstellen, die nu, zeven jaar later, nog steeds actief en doelmatig zijn; zo ‘moet er zorgvuldig worden gezaaid in de blogwereld.’ Dat heeft rwanda zich geen twee keer laten zeggen. Tegenwoordig is het regime enorm actief op internet met blogs, websites, fake twitter accounts. Wie het op internet in zijn hoofd haalt negatief over rwanda en haar president te schrijven, krijgt direct boze reacties die op gezwollen toon vertellen dat het negatieve verhaal van geen kant klopt.
‘We zullen op de sociale netwerken een muur oprichten van pro-Rwanda informatie dat de mythen zal ontkrachten en die zal linken naar de nationale website van Rwanda, zo staat in de strategie van Racepoint.Wie surft op internet komt inderdaad veel blogs tegen die juichen over hun president en hun land en allemaal hun hoofd schudden over die domme mensen die dat niet zien. In de loop naar de verkiezingen van 2017 zal het aantal blogs, Facebook pagina en twitteraccount verder toenemen, zo schat ik in. Allemaal zingen zij de lof van hun president.
In 2017 zwaait hij zo’n 25 jaar de scepter. Wat Kagame al dan niet voor zijn land heeft gedaan, in geen enkele samenleving is het gezond om het zo lang alleen voor het zeggen te hebben. Kagame heeft in de loop van de jaren zijn critici laten vermoorden, in de gevangenis gegooid en/of het land uit gejaagd, zodat hij nog uitsluitend angstige ‘ja-knikkers’ om zich heen heeft. We weten wat er gebeurt met mensen die nooit meer kritiek krijgen: die kunnen realiteit en fictie steeds minder onderscheiden en ontwikkelen een ‘Jezus-complex’. Een fabrieksarbeider met een dergelijk complex kan nog redelijk in toom worden gehouden via een dwangbuis en toepasselijke medicatie, een president met al onbeperkte macht kan een wandelende tijdbom voor zijn volk zijn.