Met stijgende verbazing heb ik uw berichtgeving omtrent Rwanda gevolgd de afgelopen week. Twee pagina's juichverhaal over de economie van Rwanda en vandaag weer een artikel over de aanleg van het glasvezelnet. Rwanda, Afrikaans mirakel.
In diezelfde week hoorde oppositieleider Victoire Ingabire levenslang tegen zich eisen, werd een journalist opgepakt omdat hij zich schuldig zou hebben gemaakt aan haatzaaien via de radio, hoorde Bernard Ntaganda, een ander lid van de oppositie dat zijn beroep was afgewezen en dat hij vier jaar cel moest uitzitten, en werden vier leden van zijn partij, de PS Imberakuri gearresteerd toen ze bij zijn moeder op bezoek waren.
In uw verhalen geen woord over dit andere Rwanda en ik vroeg mij oprecht af, waarom.
U weet, de geschiedenis van Rwanda is complex, de geschiedenis van haar president is complex. U weet dat een VN-rapport zeer kritisch was over het optreden van Rwanda in Congo in de jaren 96-98, dat er omtrent het optreden van Kagame allerlei vraagtekens rijzen, zelfs trouwe bondgenoten als de VS en Engeland zijn niet meer onverdeeld enthousiast.
Rwanda simplificeren tot een economisch juichverhaal doet wat merkwaardig aan, zeker in het voorjaar, omdat precies 18 jaar geleden de genocide aan de gang was.
Ik was zelf twee maanden in Rwanda ten tijde van de presidentsverkiezingen in 2010. Ik kom nog steeds jaarlijks wel een of twee keer in DRC en Burundi; de laatste keer zat ik zelfs even in de cel in DRC vanwege een reportage bij een ziekenhuis.
Rwanda kom ik echter niet meer in. Ik krijg er sinds mijn verblijf in 2010 geen visum meer, omdat ik vaak optrok met oppositieleider Ingabire en haar doen en laten volg. Ik ben zeker niet de enige, iedere kritische journalist en kritische ngo wordt stelselmatig geweigerd, net als kritische advocaten en deskundigen.
Ik ga proberen met demissionair staatssecretaris Teeven mee te reizen naar Rwanda begin juli. Het is wellicht de enige kans voor mij om het land binnen te komen, en ook weer uit te komen. Teeven gaat kijken hoe ver het staat met het juridisch systeem in Rwanda. Een systeem waarin Nederland de afgelopen jaren vele miljoen pompte. Ik kijk graag over zijn schouder mee.
Mocht u weer aanleiding zien om over Rwanda te berichten, dan zou ik het natuurlijk toejuichen als er wat meer de balans werd gezocht en althans een kritische noot werd toegevoegd. En dan bedoel ik natuurlijk niet een kort ANPtje over bijvoorbeeld de veroordeling van Ingabire. Als u vindt dat Rwanda een Afrikaanse modelstaat is, dan is dat uw goed recht. Maar dan hoort daar wel in hetzelfde artikel te staan dat deze modelstaat tot stand komt deels door repressie, het gebrek aan politieke ruimte en persvrijheid.
Met hartelijke groet
Anneke Verbraeken
freelance onderzoeksjournalist