De hoorzitting

Woensdag 2 Juli 2014

Bestuurs-alleen-recht

Het viel niet mee vanochtend om het ministerie van Justitie binnen te dringen. Eerst vergat ik een ID mee te nemen en vervolgens werden mijn advocate Mira en ik opgescheept met een niet werkende pas. Na een nieuwe activatie mocht ik door de draaideur, maar bij Mira lukte het maar niet. Het schijnt dat in de drukke spitsuren hele rijen voor de draaideur ontstaan omdat de deur zichzelf soms blokkeert. Het ministerie heeft van zichzelf een gevangenis gemaakt met een draaideur als zelfbenoemde cipier.

Wij hadden vanochtend een Wob-hoorzitting. Ik wil heel graag weten waarom er in 2008 besloten is 435 dossiers van in Nederland verblijvende Rwandezen opnieuw te bekijken. Het ministerie van Justitie wil me dat niet vertellen, dat schaadt de relatie met Rwanda en scheepte me af met een paar brieven uit 2010. Daartegen ging ik in beroep en daarom zaten wij vanochtend tegenover elkaar in een wat bizarre bijeenkomst. 

Zij waren er uitsluitend om verslag te leggen en om wat vragen te stellen die zaken moesten verduidelijken, wij wisten niet wat we konden vragen, omdat we niet weten wat wij niet gekregen hebben. En dus las Mira haar pleitnota voor, werden er pro forma nog wat vragen gesteld en stonden wij na een half uur weer buiten. Het had langer geduurd om het gebouw binnen te komen.

Officieel moet er op 28 juli een beslissing van de minister liggen, maar de voorzitter van de hoorzitting liet blijken dat zij niet dacht dat alles zo snel geregeld zou kunnen worden. Het was ingewikkeld en omvangrijk, zo glimlachte ze vrolijk. Ze dacht dat de zes extra weken die de procedure biedt, wel nodig te hebben. Ik ben dan altijd geneigd om te roepen: 'Hebben jullie het archief niet op orde?', maar dat werkt niet vruchtbaar in een gesprek waar de mensen die tegenover je zitten beslissen of je de informatie krijgt waarom je vraagt.

Officieel neemt de minister de beslissing en geeft deze commissie geen advies maar doet zij uitsluitend verslag. Maar de meneer die alles opschreef versprak zich op het laatst. Hij zei 'we zullen heroverwegen'. We? Deze commissie heroverweegt toch niets? Zij beslist toch niet? Zij geeft toch ook geen advies? 'Ehh', zei de meneer toen wij ernaar vroegen. 'Inderdaad, de minister neemt het besluit, maar wij bereiden het voor.'

En dus is het deze commissie wél die onofficieel het besluit neemt voor de minister, want die houdt zich natuurlijk niet met dit soort pietluttigheidjes bezig. Die krijgt elke dag een grote stapel van dit soort kleinigheden die hij verveeld, in een kwartiertje tekent, zonder ze echt te lezen. 

Bestuursrecht …. ik krijg steeds meer het idee dat het inderdaad het alleenrecht is van het bestuur.