Maandag 2 juni 2014
Ze zitten in een klein zaaltje bij de Raad van State. Een zenuwachtige advocaat, een rusteloze van genocide beschuldigde en een bezorgde achterban. Ik wring me tussen een klaptafeltje en de stoel ergens in een hoek. Ik wil weg kunnen lopen als dat nodig is. Bij de Raad van State blijkt ook een rapporteur die vragen mag stellen. Die neemt het woord als de advocaat en de Staat het woord hebben gehad.
Vertelt u eens, vraagt hij aan De Staat, er zijn twee Nyanza's, nu vind ik bij u ook twee Gitarama's. Eén in Kigali en een in de zuidelijke provincie. Kunt u mij zeggen om welke plaats het nu gaat? Over welke Gacaca spreken we nu? Voor mij is dat niet helder.
De Staat mompelt: 'Ik beschik niet over die onderliggende informatie. Die hoort bij het Individuele Ambtsbericht (en die is niet openbaar -AV).
De rapporteur: Gaat het wel over hetzelfde delict? Dat kan ik er niet uit opmaken. Waarom komt deze informatie overigens zo laat (Het gaat om een Gacaca-uitspraak die later aan het IAB is toegevoegd-AV).
De Staat: Er is pas naar gevraagd in verband met het aanvullend Individueel Ambtsbericht. De vertrouwenspersoon heeft de indruk dat hij het heeft gezien….
De rapporteur: Hoe weet u dat de vertrouwenspersoon dit heeft gezien?
De Staat: Ik heb begrepen van het contact van de IND dat de vertrouwenspersoon toegang had tot het archiefsysteem in Kigali. Het contact van de IND heeft weer contact met de ambassade in Kigali.
Ook hier weer een staaltje 'gedroomde werkelijkheid' van De Staat. Er was een IAB, dat bleek niet te voldoen en dus moest er een aanvullend IAB komen. Plots bleken er twee vonnissen van de Gacaca te zijn: een uit Kigali en een uit Nyanza, zuidelijke provincie. Hoe het precies zit weet NIEMAND. De Staat heeft geen bewijzen, heeft het van horen zeggen. De vertrouwenspersoon zelf weet het niet eens zeker: hij heeft de indruk dat hij iets heeft gezien.
En verder begint het te lijken op een heuse spionagefilm met geheimzinnige contacten van de IND met weer contacten op de Nederlandse ambassade in Kigali.
Zullen we het zo afspreken jongens en meisjes: als er verwarring is, als er onduidelijkheden zijn, als er verkeerde procedures zijn gevolgd, als informatie onbetrouwbaar is, als er selectief wordt gewinkeld, geven we iemand het predicaat 'niet schuldig'.
Nederland dat zich graag profileert als land van Internationale vrede en veiligheid zou zelf het goede voorbeeld moeten geven. Hoe was het ook weer? Oh ja.
Iemand is onschuldig is, totdat het tegendeel is bewezen.