Buitenpost De Wereld 

Na een kleine week Kigali begint zich een soort routine af te tekenen. Bij het krieken van de dag, zo rond kwart voor vijf, wordt ik wakker geschreeuwd voor het ochtendgebed. De moskee staat om de hoek en heeft een fantastische geluidsinstallatie. Ik doe niet aan een ochtendgebed, hooguit aan schietgebedjes. Wel ga ik uit bed om te kijken of de boiler in de gang aan staat, anders is er deze ochtend zeker geen warm water, ALS er water is.

 Dan ga ik terug naar bed, plug ik de oordoppen in mijn oren en iPhone en ga gezellig naar een luisterboek liggen luisteren. Rond zes uur sta ik op, was handen en gezicht in de wasbak waarin ik gisteravond water heb gegooid uit de emmer, en maak een kop koffie (flessenwater) met de (illegale) waterverhitter, mij ooit cadeau gedaan door een voorzienige schoonzus die wist wat een verblijf in den verre zou kunnen veraangenamen.

Na de koffie maak ik een lijstje van dingen die moeten gebeuren die dag. Als freelancer  moet je alles tegelijk doen: je moet dingen meemaken, horen en zien om er over te kunnen schrijven. Om die dingen te kunnen meemaken, horen en zien moet je bedenken wat je wilt meemaken, wie je wilt spreken, waarover je precies wilt schrijven,  en afspraken maken om dat ook te realiseren. Verder moet je een werkende computer met internetverbinding hebben, een paar telefoons en minstens een fotocamera en al die apparaten moeten constant worden opgeladen, anders doen ze het niet op het moment dat je ze het meeste nodig hebt. Zucht. 

Als ik denk alles te hebben genoteerd, stuur ik een groet naar mijn twittervrienden en maak ik een eerste stukje. In dit geval is dit het stukje; ik had bedacht iets over mijn dagelijkse routine te vertellen. Rond half acht is het water opgewarmd, ALS er water is en zet ik de kraan aan.

Maar nu neemt mijn routine stukje een andere wending.  Weg met de routine, mijn boosheid over het ontbreken van water krijgt de overhand. Want zojuist de kraan opengedraaid en WEER GEjjjEN WATER. Nu ga ik de receptie in niet mis te verstaan Frans en Engels laten weten wat ik er van denk! Ik bel het nummer, maar niemand neemt op. Dan maar naar beneden de receptionist vis-a-vis op hoge toon zeggen wat ik wil. Ik wil water! Je veux de l’eau, I want water. 

De goede man glimlacht breed. Bien sûr madame. Tout suite!  Ik weet wat tout suite betekent en ga eerst maar de New Times kopen en ontbijten.

 Als ik een half uur later de deur van mijn kamer open doe, is de vloer kleddernat. Hoe dat? Ik ren de badkamer in en zie wat er gebeurt. Mijn wasbak is veranderd in een trage, maar gestage waterval. Ik was vergeten de stop uit mijn wasbak te halen en de kraan dicht te draaien. Met een rood hoofd draai ik het nummer van de receptie. 

Ik eh ... heb water. Kan er iemand komen om het op te dweilen?