Natuurlijk moest ik bij het bezoek zijn dat Kagame bracht aan Frankrijk op maandag 12 en dinsdag 13 september 2011. Maar makkelijk was dat niet. Een week voor aanvang belde ik met de communicatiemensen van het Elysée, zeg maar de woordvoerders van de Franse president Sarkozy. Nee zeg, wat dacht ik wel, dat het programma een week van te voren bekend zou zijn? Bel vrijdag maar terug, dan weten we meer. Misschien.
Vrijdag 9 september belde ik dus weer. Een vriendelijke dame hoorde mijn verzoek aan en vertelde dat ik teruggebeld zou worden. Toen ik om vier uur 's middags ongerust informeerde of er al iets meer bekend was omdat ik nog steeds niet was teruggebeld, liep ze over van verontwaardiging. Niet zo ongeduldig Madame. Monsieur belt u zeker terug.
Monsieur belde mij om half zes terug. Dat viel mee, in Nederland zijn alle voorlichters dan allang naar huis of zitten aan de (verplicht gezellige) afdelingsborrel. helaas had monsieur niet zo veel te vertellen. Het enige dat hij wist, was dat er maandag een officiele lunch zou zijn in het Elysée. De 'court' was dan open voor de pers. De monsieur verwees me door naar de ambassade van Rwanda. Die nam de rest van het programma voor haar rekening.
Inmiddels had ik al surfend op internet gezien dat er een speciale website was geopend voor de diaspora en het bezoek van Kagame. Er zou zondag een bijeenkomst zijn. Daar wilde ik ook bij zijn. Kijken wie die diaspora was (hielenlikkende Kagame-aanhangers?) en horen wat Kagame zou zeggen.
Zaterdag belde ik met de ambassade. Die verwees mij weer naar een dame. De dame zei, nadat ik mijn naam had genoemd, "Ah, maar bent u een zus van Simone? Zij heeft mij al veel over u verteld! U bent een vriendin van Ingabire, niet?" De dame klonk enthousiast vriendelijk en ik kon mijn oren niet geloven. Zou zij de weg voor mij kunnen effenen?
Haar volgende woorden echter sloegen mijn hoop de bodem in. "Je begrijpt, alle aanvragen worden gescreend. Dus neem het mij niet kwalijk als je niet wordt toegelaten. Ik mompelde begrijpend door de telefoon. Dat werd dus niks.
En inderdaad, een paar uur later vond ik een bericht op mijn voice-mail. Dat het allemaal niet kon. Dat de uiterste inschrijfdatum gisteren was. Helaas. En het was ook een bijeenkomst uitsluitend voor de diaspora en de president, dus....
Dat de bijeenkomst life te volgen was op de Rwandese televisie kwam ik pas een uur geleden achter (maandag 12 september 8.00 uur). Hoezo alleen voor de diaspora en de president? Heel Rwanda had meegenoten.
Dat vrijdag de uiterste datum van inschrijving was, is natuurlijk ook kul. Pas vrijdag werd iets bekend van het officiele programma; een persbericht vanuit Rwanda met het programma werd gisteren, zondag de 11de, pas verstuurd.
Er staat dus nog steeds een zwart kruisje achter mijn naam. Ongewenst in Rwanda, ongewenst door de president. In ieder geval heb ik in het leven iets betekend. Ze kennen me in Rwanda.
