13 waarnemers, 9 journalisten en Kagame's PR-bureau

Om het imago van Rwanda te verbeteren, heeft president Kagame een Londense PR-firma Racepoint in de arm genomen. Gorilla’s, de natuur, koffie, geen corruptie en de vele vrouwen in het parlement moeten toeristen de genocide doen vergeten. Het zijn vooral de journalisten die worden benaderd. Zij worden verleid met mooie tripjes om positieve verhalen te schrijven over een land waar ook de afgelopen maanden de lijken zich opstapelden.

Ik ben nog niet benaderd helaas. Ik had, tussen alle campagneactiviteiten door, wel zin in een betaald tripje naar de jungle om aapjes te kijken. Over de lijken stap ik, pragmatisch en zuinig ingesteld als ik ben, dan wel heen.

De persbijeenkomst gisteren, van de 13 waarnemers van het Gemene Best, waartoe Rwanda sinds vorig jaar behoort, was beslist niet georganiseerd door Racepoint. Een onhandig welkom, of liever gezegd helemaal geen welkom viel mij ten deel. Niet eens een kopje koffie was er in de aanbieding. Om 2 minuten voor negen was ik nog de enige journalist. De waarnemers kwamen een voor een binnendruppelen vanuit hun kamers van minimaal 325 dollar per stuk per nacht. Waarnemen kost een paar centen, maar dan heb je ook wat.

Om negen uur was een collega uit Zuid-Afrika aangeschoven en stond nog een derde aarzelend op de drempel. Om kwart over negen waren wij met zijn negenen.  

Wij zagen voor ons de 13 waarnemers, keurig in twee rijen zittend. Eminente dames en heren, voormalig diplomaten, voormalig parlementsleden, wetenschappers en een tweetal communicatie-experts. Die laatste twee hadden zich ook duidelijk niet met de setting van de persconferentie bemoeid. Of misschien juist wel en lag er een zeer uitgedachte strategie achter deze treurig stemmende vertoning.

De voorzitter, Salim Ahmed Salim, voorheen Eerste Minister van Tanzania, las een geheel onverstaanbare speech voor. Gelukkig kregen wij bij het naar buiten gaan een exemplaar op schrift aangereikt. Ik had het toch goed begrepen; de man had niets gezegd zag ik bij nalezing. Na de speech stelde iemand anders ons de 13 leden van de commissie voor, of liever gezegd, las hun namen voor. Daarna mochten we vragen stellen.

Die werden diplomatiek omzichtig beantwoord. De voorzitter toonde zijn bezorgdheid mocht het democratisch proces worden aangetast en stelde zich bescheiden op. "Natuurlijk zijn we met weinig, en verspreiden we ons over het hele land, maar nee dit belemmert ons niet een idee te krijgen van het verloop. Transparantie, democratie, goed bestuur. Daar draait het allemaal om en de verkiezingen zijn voor het Rwandese volk cruciaal. 

Daarna was de persconferentie afgelopen en nuttigden de 13 waarnemers een gezellig kopje koffie langs het blauw glinsterende zwembad.

Ik was teleurgesteld over het verloop, totdat de collega van Reuters vroeg wat of ik de rest van de dag deed. Ik kon met hen meerijden naar het binnenland, naar de rally van Kagame, want zij waren toch met twee auto's en er was ruimte zat.

In eerste instantie zei ik nee, ik had over een uur een afspraak. Maar toen ik uit het hotel stapte, bedacht ik dat ik gek was. Natuurlijk moest ik gaan. 

Gelukkig kwam Reuters net langsrijden. Eerst zwaaide hij vriendelijk terug-gedag, maar begreep later dat mijn gekrijs en geren iets anders moest betekenen.

Ik werd aan boord gehesen; op naar Kagame.