Buitenpost De Wereld 

11 october 2010 (update) 

Dutch text below

What kind of democracy shadows the opposition shamelessly day and night? Victoire Ingabire Umuhoza, leader of opposition party UDF, can't set a foot outside her house without being followed. In the past it was a white car, since publication on this blog, it's a motor taxi. When she's home, the motor stands about a hundred meter from her porch.

In the last few months Ingabire was forced to move four times, because people were too scared to prolong her lease. She now lives in a brand-new house, and again she is watched day and night. Since October 9th, soldiers surround her house, she is literally under siege. Why the action was taken, is unknown. The police spokesman denies there’s something out of the ordinary.

 

22 august, 2010 

Since her arrival in Rwanda, the 16th of January, Ingabire is watched day and night. She is used to her companions in the white car and sometimes she plays a little game of cat and mice with them. One Saturday I joined her in this little game. We had fun, but off course the game is a dead serious game. Literally, for Victoires life is in danger. Day and night.

I joined her that Saturday, because she wanted to move without being watched. And so we were sightseeing Kigali, with the intelligence car in tow, while others moved house. 

Nederlandse tekst

22 augustus:

Wat is dat voor een democratie die de oppositie schaamteloos dag en nacht schaduwt? Victoire Ingabire, leider van oppositiepartij UDF, kan geen stap buiten de deur zetten, zonder dat een witte personenauto haar volgt. Als ze thuis is, staat de auto zo’n honderd meter verderop in de volle zon. Ze kijken wie er bij haar naar binnen gaan, ze kijken wie er bij haar naar buiten komen.

Sinds haar komst 16 januari in Rwanda wordt Victoire dag en nacht in de gaten gehouden. Ze is er inmiddels aan gewend geraakt en speelt soms voorde grap het spelletje van kat en muis met haar belagers.  

Maar grappig was het niet toen ze merkte dat haar volgers haar ook bespiedden door het slaapkamerraam. Ze belde direct met de politie. Die ontkende eerst alles:  'Zij V volgen? Natuurlijk niet!’ Maar toen V de namen gaf van de mannen die voor haar huis postten, werd het stil aan de andere kant van de lijn. Ze heeft geen kijker meer gezien, maar dat zegt natuurlijk niets en haar nieuwe slaapkamer ligt niet meer aan de straatkant.

Ze is de afgelopen maanden een keer of vier verhuisd. Elke keer als het huurcontract afliep, werd het niet verlengd. De verhuurders waren bang. Ze woont nu in een kraaknieuw huis met een keurig kale tuin. Het huis staat wat opzij, haar wachters kunnen zich niet voor de deur posteren, en staan nu wat verder. Af en toe rijden ze de weg af. Die maakt een bocht en dat geeft ze de gelegenheid de achterkant van V’s huis in de gaten te houden.

Meestal hangt er ook nog een motortaxi rond. Klaar om weg te rijden als zij weggaat.

Ik ben een zaterdag met haar meegegaan ‘inlichtingendienstje afleiden’. V wilde namelijk in alle rust haar spullen laten verhuizen en dat ging niet met motor en witte auto voor de deur. Ze besloot dus om met mij een dagje door Kigali te kruisen. Dat werd een erg gezellige dag, niet in het minst dankzij de veiligheidsdienst.

 

Die hobbelde braaf achter ons aan zolang wij dat wilden. Als we ze even wilden afschudden, dan pakte de chauffeur een hobbelig zandpad. De keurige witte auto moest zich door het zand worstelen en door de stofwolken van V’s auto. De inlichtingendienst blijkt niet over 4x4’s te beschikken, en daar maakt V dankbaar gebruik van.

Zo zagen wij die dag alle uithoeken van Kigali. Soms zonder achtervolgers, soms met 1 of 2 en toen ze erg in paniek raakten omdat ze absoluut geen idee hadden wat V zou gaan doen, telden we 4 auto’s en een motor. Die toch weer allemaal achter elkaar reden, zodat het niet lastig was ze kwijt te raken.

Zo af en toe keerden wij om. Dat gaf ons de gelegenheid nummerborden te noteren alvorens de  volgauto’s zijwegen in schoten, waar zij net stonden te doen alsof zij er niet waren. Een paar keer deed ik net alsof ik foto’s maakte van V. Ook dat gaf de chauffeur de gelegenheid het kenteken te noteren van de volgauto die dacht dat hij met een groene kleur voldoende was gecamoufleerd om niet op te vallen achter een kniehoog bosje.

Wij dronken koffie en vruchtensap in een prachtig park, in een klein tuinhuisje, terwijl de inlichtingendienst achter de heg dacht zich verstopt te hebben. De ober maakte de tafeltjes vlakbij voor de tiende keer schoon.

Wij aten de lunch bij Chez Robert. De inlichtingendienst zat aan een tafeltje bij de uitgang. V had erg veel zin weg te lopen, terwijl zij hun bord nog vol hadden, maar omdat wij ook ons bord nog vol hadden, overwon onze eetlust het van haar geplaag.

Wij dronken rond borreltijd een biertje en V een glaasje vruchtensap vlakbij het voormalige paleis van de in 1994 neergestorte president, bovenop een van de 1000 heuvels. De inlichtingdienst was  in geen velden of wegen te bekennen. Niet verwonderlijk: de weg er naar toe bestond uit een kilometers lang hobbelig zandpad.

V drinkt geen alcohol buiten de deur, drinkt niet uit een glas en uitsluitend uit ongeopende flesjes. Koffie en thee zijn voor haar taboe. Net als aparte maaltijden. Zij eet buiten de deur uitsluitend van de buffetten. Daar kan niet mee zijn geknoeid. Vergiftiging is niet ondenkbaar. 

Wij konden in alle rust naar het nieuwe huis van V rijden. Daar overzag zij met gefronste wenkbrauwen het resultaat van de verhuizing. Vooral de niet-opgeruimde tuin, boordevol stenen en stoelen, kon niet op haar positieve waardering rekenen en zij sloeg aan het bellen.

Ik ken mijn plaats en nam afscheid. De chauffeur bracht me gelukkig naar een plek waar ik een motortaxi kon krijgen, want ik had geen idee, waar ik was.

Ik kon het niet helpen, maar de hele rit, bleef ik over mijn schouder kijken naar een witte auto.

Er zijn een hoop witte personenauto’s in Kigali.