Granaataanslag bij busstation

Bloedig begin tweede termijn Kagame

Rond half zeven (volgens een van de collega's die veertig meter verder op de bus stond te wachten) was er een granaataanslag bij het busstation. Mijn hotel ligt een paar honderd meter verder. Ik was op mijn kamer om me om te kleden, zou met wat collega's een biertje gaan drinken. Ik heb niets gehoord. Ben rond zeven uur de deur uitgegaan en collega's ontmoet op het terras van Simba Super Market. Dat ligt pal naast het busstation. Er was -de aanslag was dus zo'n half uur daarvoor gebeurd- niets te merken van enige extra activiteit. Geen sirenes, geen politie, geen ambulances.

Wij besloten dan ook zo rond acht uur naar een italiaan te gaan, twintig minuten met de taxi, om te genieten van pizza en een fantastisch uitzicht over Kigali. We waren net bij de italiaan toen een Allie belde. Een Canadese collega die werkt voor een lokaal radiostation. Ze vertelde dat er een granaataanslag was gepleegd op het busstation. Iemand had van uit een rijdende auto een granaat gebeurd. Bijna op de zelfde plek waar eerder dit jaar ook al een granaat was ontploft.

We hadden net besteld en besloten eerst maar te eten, voor we weer terug gingen waar we vandaan gekomen waren. Shit! Het duurde eeuwen voor het eten kwam maar was in een paar minuten verorberd. Het uitzicht was prachtig, maar we wilden ergens anders gaan kijken. De rustig glinsterende lichtjes van Kigali zeiden ons niet zo veel.

Toen we bij het busstation kwamen, was alles rustig. En als ik zeg busstation, moet je niet denken aan een mooie plek waar alle bussen keurig op een rij staan. Het zijn een aantal straten achter Simba Super Market waar het overdag krioelt van de mensen en bussen. Het gebied geldt als onveiligste van Kigali.

Er was dus weinig te zien. We speurden naarstig naar bloedvlekken, schade, gebroken ruiten, afzettingen, maar het enige dat we zagen was veel extra politie. En nog meer extra politie in een bepaalde straat. Daar moest het dus zijn gebeurd. 

Er waren inmiddels een paar andere collega's gearriveerd. Een cameraploeg filmde een olievlek, een fotograaf een stukje stoep dat bezaait was met kalk. Daaronder moest het bloed liggen, zo redeneerde hij.

Pas toen Allie kwam, wees zij ons de plek. Het was aan de overkant en op de witte tegels was duidelijk bloed te zien.

Zij kwam net uit het ziekenhuis en vertelde dat zij met een aantal slachtoffers had gesproekn. Zij dacht dat het ging om zeventig mensen; dat had ze van de chauffeur van de commissaris van politie gehoord. Later hoorden we dat er waarschijnlijk zeven mensen gewond waren, waarvan twee kinderen.

Het is nu half zeven in de ochtend. Om acht uur ga ik bellen met het politiebureau. Kijken of zij willen vertellen wat ze weten.