Dinsdag 16 april 2013
De boodschappenlijstjes van Ntaganda
Eerder al schreef ik over Ntaganda en de vraag waarom hij zichzelf heeft aangegeven bij de Amerikaanse ambassade. Volgens de Rwandese journalist in ballingschap, Bosco Gasasira, maakte Ntaganda de trip na een uitgebreide briefing door president Kagame en zijn generaals: hij zou bij het ICC moeten ontkennen, om zo ook de onschuld van Kagame aan te tonen. Dat ligt in het verlengde van de constatering dat als Ntaganda zichzelf had willen aangeven voor het ICC, hij dat heel makkelijk had kunnen doen door zich bij Monusco te melden, de VN vredesmacht die gestationeerd is in Noord-Kivu.
Volgens de woordvoerder van de Congolese regering, Lambert Mende, stuurde Rwanda Ntaganda naar de VS-ambassade, omdat het in de veronderstelling was dat de VS Ntaganda niet zou uitleveren. Het erkent immers –net als Rwanda- niet het gezag van het ICC.
Het was uiteindelijk president Obama die besloot dat Ntaganda naar het ICC gestuurd kon worden. Volgens Mende waren het Rwandese soldaten die Ntaganda uit Congo naar Kigali brachten. Terwijl iedereen dacht dat Ntaganda zich nog schuilhield in de heuvels van Noord-Kivu, zat hij al hoog en droog in Kigali, onder de beschermende vleugels van de Rwandese overheid.
Is dat nou interessant, dat gepraat over hoe Ntaganda in de Amerikaanse ambassade terechtkwam? Jazeker. Het zegt wat over de achterliggende verhoudingen.
Als het Ntaganda’s eigen beslissing was geweest, dan had hij simpelweg naar Monusco kunnen stappen. Dat Ntaganda in Kigali opduikt, bewijst dat er banden moeten zijn met het bewind in Kigali. Het lijkt onwaarschijnlijk dat Rwanda en de VS niet vooraf contact met elkaar hadden over Ntaganda. Ze zullen best samen hebben afgesproken hoe ze dit ongemakkelijke varkentje zullen laten wassen. De rol van de Verenigde Staten tijdens de genocide was verre van voorbeeldig en het is waarschijnlijk dat Ntaganda het zelfde boodschappenbriefje meekreeg als van president Kagame: ‘Kaakjes op elkaar over onze rol’. De conclusie van Bosco Gasasira is nog niet zo gek: Rwanda (en de VS) geven Ntaganda alle juridische en financiele steun om de boodschappenlijstjes met succes af te werken.
Dinsdag 2 april 2013
'Nee, ik kan niet naar huis terug'. Mensenrechtenactivist Sylvestre Bwira schudt zijn hoofd. 'Mijn ontvoerder Bosco Ntaganda is dan wel mijn 'buurman' geworden, maar de leider van M23, Sultani Makenga loopt nog gewoon in Noord-Kivu rond. Ook hij kan mijn bloed wel drinken. Wij, de lokale organisaties komen op voor de rechten van de bewoners. We willen een vreedzame oplossing. We willen geen rebellen die ons uitpersen en uitmoorden.'
Volgens Bwira betekent de arrestatie van Ntaganda ook niet dat het nu snel goed gaat met de vrede in het gebied. 'Natuurlijk, het is een goede zaak dat Ntaganda zich moet verantwoorden voor zijn daden. Maar het probleem gaat veel verder dan het gevangenzetten van rebellenleiders. We hebben bijvoorbeeld een overheid die het af laat weten. Sommigen pleiten daarom voor Balkanisatie -het opdelen van Congo in een aantal onafhankelijke staten. Maar je begrijpt, de mensen in Kinshasa zijn daar niet enthousiast over. Als Oost-Congo onafhankelijk wordt, dan verliezen ze een groot deel van hun grondstoffen. En voor de mensen in Oost-Congo geldt dat ze beslist niet willen worden geannexeerd door Rwanda.'
Volgens Bwira heeft Congo een groot gebrek aan leiders met visie. 'In 2017 zijn er weer presidentsverkiezingen. Ik zie geen sterke kandidaten. Etienne Tshisekedi heeft geen visie, die zegt het ene moment dit, het andere moment dat. Daarbij komt hij oud is. Vital Kamerhe heeft ook geen vastomlijnde ideeën over de toekomst van Congo. Over de huidige president hoeven we het niet te hebben, die kan zich niet kandidaat stellen voor nog een termijn. Er is gewoon niemand.'
Bwira denkt dat een coup tot de mogelijkheid zou behoren als leger sterke mensen zou hebben. 'Maar dat is niet het geval. Zelfs de hoogste officieren hebben nauwelijks een opleiding gehad.'
Hoe moet dat dan met de verkiezingen? Bwira heeft er wel een oplossing voor: 'Laat alleen lokale verkiezingen houden. Daar gebeurt het, dat is allemaal te hanteren. Landelijke verkiezingen kosten een vermogen, zijn een organisatorische ramp en vragen om fraude. Ze leveren geen enkele bijdrage aan de versterking van de democratie. Lokale verkiezingen wel!
27 maart 2013
Ntaganda pleit 'onschuldig' voor zichzelf en Kagame?
De Tutsi-rebellenleider Bosco Ntaganda stond afgelopen maandag voor het eerst voor zijn rechters in Den Haag. Hij leek aangeslagen en hield zijn hoofd de hele tijd naar beneden. Toen hij begon te vertellen dat hij onschuldig was, werd hij hardhandig onderbroken door zijn rechters. Daar ging het hier niet om. Pas september mag hij gaan vertellen dat hij onschuldig is.
De afgelopen dagen is het er bij hem ingeramd dat hij moet zeggen onschuldig te zijn, zo schrijft de uit Rwanda gevluchte journalist Gasasira. Hij kwam met een opmerkelijke artikel over Bosco Ntaganda en president Paul Kagame. Hij vertelt wat er -volgens zijn bronnen- is gebeurd voorafgaand aan Ntaganda's aanbellen bij de Amerikaanse ambassade. Het hiernavolgende is een samenvatting van het artikel.
Ntaganda en de Rwandese president Kagame spraken elkaar op 16 april. Ntaganda zou uit Congo zijn gehaald door een speciale legerafdeling om een nieuwe strijd aan te gaan, ditmaal op het internationale juridische toneel, zo vertelde Kagame de rebellenleider. Niet alleen Kagame sprak met Ntaganda, ook twee hoge militairen waren bij het gesprek aanwezig.
Ntaganda werd opgedragen naar het Strafhof te gaan om zijn president van alle blaam te zuiveren. Hem werd op het hart gedrukt zijn president niet te verraden, zoals Tomas Lubanga toen hij werd ondervraagd door de rechters van het Strafhof. Lubanga bekende alles te hebben gedaan omdat hij directe orders had ontvangen van Paul Kagame. Lubanga, de eerste die door het strafhof werd veroordeeld, kreeg 14 jaar cel vanwege oorlogsmisdaden en omdat hij kindsoldaten heeft geronseld.
Ntaganda werd uitdrukkelijk opgedragen zijn mond te houden over steun van Kagame wat betreft transport, ammunitie en training van kindsoldaten. Om te voorkomen dat Ntaganda niet zal doorslaan tijdens de ondervragen door de rechters van het strafhof, krijgt de rebellenleider tijdens het proces alle steun van Rwanda. Kosten noch moeite op het politieke en juridische vlak worden geschuwd, zo werd Ntaganda beloofd.
De volgende dag, op 17 maart, werd de rebellenleider uitgebreid gebriefd door niet de minste van de Rwandese inlichtingendienst, namelijk luitenant generaal Emmanuel Karenzi Karake, de directeur generaal van de Nationale Veiligheids Dienst (national Security Services). Die legde uit wat de beschuldigingen inhielden en hoe hij zich het beste kon verdedigen tijdens de ondervragingen.
Daarna mocht de rebellenleider het geleerde in de praktijk brengen: hij kreeg training in het antwoorden.
Op 18 maart klopte Ntaganda op de deur van de Amerikaanse ambassade, met de vraag of hij door mocht naar het Strafhof in Den Haag.
Dinsdag 19 maart 2013
Alle media staan er bol van en mijn #DRC timeline ontplofte bijna, Bosco Ntaganda heeft zich overgegeven aan de US, en verblijft nu in hun ambassade in Kigali. Hij prefereert de Scheveningse gevangenis boven een leven van opgejaagd wild in de Oost-Congolese heuvels. Ntaganda wordt opgeofferd door president Kagame en President Kabila, zoals eerder al zijn rebellenvoorganger, Laurent Nkunda werd opgeofferd. Die werd in 2009 gearresteerd. Ntaganda kreeg nergens steun meer, behalve van een handjevol soldaten.
Het is wel de vraag hoe dat moet met die uitlevering aan het Internationaal Strafhof in Den Haag. Noch Rwanda, noch de Verenigde Staten hebben een uitleveringsverdrag met het ICC. Maar misschien is het anders als je vrijwillig wilt gaan. Dan is uitlevering niet nodig.
Ooit, in 1990, begon Ntaganda zijn carrière naast de toenmalige bevelhebber van de rebellenclub RPF. De RPF is nu de leidende partij in Rwanda en hun leider president. Ntaganda en Kagame zijn nooit zo bevriend geweest als Kagame en Nkunda. Dat heeft te maken met hun etnische achtergrond, zo legde een vriend me uit. Daarom zit Nkunda nu gezelligjes in Rwanda en moet Ntaganda naar Scheveningen. Door Ntaganda de VS-ambassade te laten binnenwandelen, denkt kagame te voorkomen dat de spotlichten op zijn partij en Nkunda gericht worden. Dan zou de internationale wereld ook om de uitlevering van Nkunda kunnen vragen.
Of het gevolgen zal hebben voor de oorlog in Noord-Kivu? Waarschijnlijk niet. Zowel Rwanda als Oeganda vinden dat ze beter af zijn met een chaotische buurregio, zolang ze denken dat zij de regisseur zijn van de onrust.
Maandag 30 april
Duizenden Congolezen vluchten naar Rwanda en Uganda, zo schrijft de Rwandese staatskrant New Times vandaag. Allemaal op de vlucht voor het Leger van de Heer (LRA) en de FDLR (Democratic Forces for the Liberation of Rwanda), de Hutu-rebellen. Wow, dacht ik bij lezing van deze eerste zin. Duizenden Congolezen in Rwanda? Dan moet het wel heel erg zijn, want de Congolezen uit Kivu zijn niet bepaald vriendjes met Rwandezen.
Verdere lezing liet zien dat het toch anders lag: driehonderd nieuwe vluchtelingen in Rwanda, zevenduizend in Uganda. Volgens de New Times zijn de Congolezen in Kivu dus op de vlucht voor de FDLR. Fijntjes wordt de lezer uitgelegd dat deze rebellenclub voornamelijk bestaat uit genocidairs die al sinds 1994 het oosten van Congo onveilig maken. Geen woord over Bosco Ntaganda, de laatste weken toch echt verantwoordelijk voor veel onrust in Noord-Kivu. Maar Ntaganda is dan ook een vriendje van president Paul Kagame. Bosco Ntaganda komt oorspronkelijk uit de CNDP (National Congres for the Defense of the People). Deze Tutsi-rebellenclub, was ook actief in Kivu, maar werd zo'n twee jaar geleden officieel ingelijfd bij het reguliere Congolese leger. Die inlijving heeft eigenlijk alleen maar op papier plaatsgevonden. De soldaten van het CNDP (bijna allemaal met een officiersrang, want gewoon soldaat geeft te weinig status) domineerden het gebied van Masisi en Walikale. Eerst onder leiding van generaal Laurent Nkunda, maar in januari 2009 verklaarde Bosco Ntaganda plotseling dat hij het bevel voerde. Nkunda werd enkele dagen later gearresteerd in Rwanda, waar hij nog altijd huisarrest heeft. Nkunda bleek te zijn pootje gehaakt door Ntaganda, Kagame en Kabila.
Kort daarop werd besloten de ongeveer 6000 tot 8000 mannen van het CNDP officieel in te lijven. Het CNDP zou een gewone politieke partij worden en de soldaten zouden jacht gaan maken op de FDLR. De mannen van het CNDP bleven Kivu echter domineren. Het woord van Ntaganda was wet. Pogingen om Ntaganda elders te stationeren strandden allemaal: Ntaganda had geen enkele zin zich terug te trekken uit dit grondstof rijke gebied.
Na de documentaire die opriep om Koni te arresteren, kwam ook de schijnwerper op Bosco Ntaganda te staan. Die werd immers ook gezocht door het Internationaal Strafhof. Ntaganda voelde de bui hangen en zit nu in de heuvels van Masisi. Samen met steeds meer voormalige CNDP-soldaten die deserteren uit het reguliere Congolese leger. Hij is dus weer rebel, en een rijke, want de afgelopen jaren heeft hij ruim verdiend met de handel in illegaal gedolven grondstoffen.
Het is deze meneer die de Congolezen in Kivu de meeste angst aanjaagt. Maar dat zegt de New Times niet. Die kijkt wel linker uit. Als ze ook maar iets schrijft wat de president onwelgevallig is, dan krijgt ze er ongenadig van langs. En dus wordt bij elk artikel zorgvuldig afgewogen of dit op presidentiële goedkeuring kan rekenen. Datzelfde geldt ook voor foto's. Ik hoorde van een stagiair dat iemand van de foto-redactie op non-actief was gesteld omdat hij een wat minder flatteuze foto van de president had geplaatst.
Vrijdag 27 april 2012
Slechte berichten uit de Democratische Republiek Congo. Daar hebben Mai-Mai leider Sheka en killer koning Bosco Ntaganda elkaar gevonden. Zo'n driehonderd deserteurs uit het officiële leger van Congo sloten zich bij hen aan. Waar vinden ze elkaar? Natuurlijk daar waar het meeste te halen valt: in Walikale het mijnengebied.
Sheka is geen fijne meneer. Hij is de leider van Mai Mai, een groep rebellen die eigenlijk maar één doel heeft: alle Rwandezen weg uit Oost-Congo. Hij wordt verantwoordelijk gehouden voor een massaverkrachting in Walikale in 2010. Het ging om tenminste 300 vrouwen, 23 mannen, 55 meisjes en 9 jongens afkomstig uit zo'n 13 dorpen. Ze werden verkracht tussen 30 juli en 2 augustus, bijna onder de neus van VN vredesmacht Monusco. De VN schreef er dus een uitgebreid rapport over.
Congo heeft nooit echt werk gemaakt van de arrestatie van Sheka. Hij kon zich dan ook verkiesbaar stellen voor het parlement afgelopen november. Hij werd overigens niet gekozen.
De alliantie tussen Sheka en Ntaganda, gezocht door het Internationaal strafhof voor onder meer voor het inlijven van kindsoldaten, is er een die weinig goeds belooft. Plunderingen, verkrachtingen, moord, gedwongen te werkstellen. Noch het Congolese leger, noch de VN vredesmacht zullen daar ook maar iets tegenover kunnen stellen.
Een eerste voorproefje van de nieuwe wind heeft Walikale al kunnen meemaken: een paar dagen geleden werden twee officieren van het FARDC, het reguliere Congolese leger, in een hinderlaag gelokt en vermoord. Ze hadden als standplaats Walikale. Volgens Monusco is Sheka verantwoordelijk.
Donderdag 19 april 2012
Congolees mensenrechtenactivist Sylvestre Bwira wordt nog steeds bedreigd door Bosco Ntaganda, de killerkoning van Kivu. Ntaganda voelt zich in het nauw gedreven nadat onder meer de Verenigde Staten had gevraagd om zijn arrestatie en uitlevering naar het Internationaal Strafhof in Den Haag. Ook president Joseph Kabila wil zijn arrestatie, alleen wil hij Ntaganda op Congolese bodem berechten, omdat Rwanda het strafhof niet erkent. Kabila doet in deze niets, zonder eerst zijn vriend Paul Kagame te raadplegen, de president van Rwanda.
In een vergadering met lokale organisaties in Goma, een paar weken geleden, vertelde Ntaganda dat Bwira een bedreiging voor hem vormde. Hij vroeg de organisaties bij Bwira aan te dringen op terugkomst. Bwira weer terug op Congolese grond zou het hem een stuk makkelijker maken. Ntaganda was ook een beetje 'verdrietig' zo zei hij. Zij maakten hem zwart tegenover anderen. Achter zijn rug spanden ze samen, Maar was hij niet de hoeder van hun koeien? Graasden hun koeien niet op zijn weidegronden in Masisi? En wat kreeg hij terug voor al die zorg? Stank voor dank. Dus zorg er in ieder geval voor dat die Bwira terugkomt.
We zaten in een Haags café toen Sylvestre mij dit verhaal vertelde. Hij at vis met frites. Ik bitterballen. Om ons heen klonk vrolijk geroezemoes. Hij had het gehoord van Justine Masika die aanwezig was tijdens de bewuste vergadering van al die lokale organisaties. Masika ontving in 2008 de Mensenrechtentulp voor haar werk in Goma. De Tulp was een onderscheiding van de Nederlandse regering voor mensenrechtenactivisten. Toen Ben Knapen staatssecretaris werd, is de tulp in de vuilcontainer gegooid. Geen prijzen meer voor mensenrechtenactivisten in moeilijke gebieden, maar handelsdelegaties naar veelbelovende regio's.
Een paar dagen na de vergadering met Ntaganda is Justine gevlucht naar Belgie. Haar huis werd sinds de vergadering omsingeld door mannen van Ntaganda. Zij zat doodsbang in haar huis gevangen. Gelukkig hebben we prima ambassade-mensen in Goma en Kinshasa, zij zorgden ervoor dat Justine veilig weg kwam. Leve de tulp.
Voor Sylvestre betekenen de bedreigingen (het was niet de eerste keer dat hij hoorde dat Ntaganda hem nog steeds zocht) dat hij contact met Congolezen mijdt als de pest. Iedere Congolees kan een boodschapper zijn van Ntaganda; iedere Congolees kan uit zijn op zijn leven. Hij is dus eenzaam alsof hij de pest heeft.
Dus vraag ik bij deze aan elke niet Congolees die dit leest: stuur eens een mailtje naar Sylvestre. Hij werkt elke dag hard aan de toekomst van zijn Congo in Den Haag. Hij is een goed mens. Maar ook hard werkende en goede mensen hebben behoefte aan wat gezelschap. Sylvestre is daar geen uitzondering op.
Donderdag 12 april
Paniek in Noord-Kivu
De vrienden in Goma beamen: er is sprake van pure paniek vanwege Ntaganda. Ik sprak gisteren mijn fixer James over een krakende telefoon. Iedereen houdt de adem in, bang voor wat gaat komen. Veel vertrouwen in president Kabila is er niet. Kabila zei gisteren dat Ntaganda moet worden berecht, in Goma. Daarmee lijkt een einde te komen aan de liefde tussen Ntaganda en Kabila. Met een internationale gemeenschap die schreeuwt om zijn arrestatie is Ntaganda niet langer van nut voor de vrede in Kivu en dus ook niet langer van nut voor Kabila. Het is natuurlijk opmerkelijk dat Ntaganda officieel als generaal in het Congolese leger FARDC kon fungeren, terwijl hij tegelijkertijd een waar schrikbewind uitoefende in Noord en Zuid Kivu.
Sinds 2006 loopt er al een arrestatiebevel van het Internationale Strafhof in Den Haag. Ntaganda heeft zich onder meer schuldig gemaakt aan het inlijven van kindsoldaten. Dat is wat makkelijker te bewijzen dan verkrachten, plunderen en moorden. Kijk naar Thomas Lubanga Dyllo die een paar weken geleden als eerste door het Strafhof werd veroordeeld vanwege het ronselen van kinderen. Het is deze veroordeling die er waarschijnlijk ook toe heeft geleid dat Kabila zijn positie ten opzichte van Ntaganda moest herzien. Dat hun positie veranderd was door deze veroordeling, beseften ook de voormalige CNDP-officieren in Kivu. Zij deserteerden afgelopen dagen met bosjes tegelijk.
Het Goma-akkoord van maart 2009 staat op losse schroeven nu Kabila de killerkoning van Kivu laat vallen. In dit akkoord stond dat het het CNDP verder zou gaan als politieke beweging. Met het akkoord werd ook een begin gemaakt met de integratie van de rebellenmilities van het CNDP. Iedereen weet wat die integratie inhield: een verwisseling van uniformen, niet van macht. Niet Didier Etumba het hoofd van het Congolese leger, niet de gouverneurs, niet de president, maar het CNDP heeft het in Kivu voor het zeggen.
President Kabila zegt dat hij het liefste Ntaganda in Goma wil laten berechten. Hij stuurt hem dus niet zonder meer naar Den Haag. Het zal overigens niet makkelijk zijn Ntaganda te arresteren. Het valt te verwachten dat hij zijn huid duur zal verkopen. Het zullen opnieuw de bewoners van Kivu zijn die de prijs betalen. Daarom is James mijn fixer zo bang. Een kat in het nauw maakt rare sprongen en Ntaganda is een reuzenkat.
Woensdag 11 april
De spanning neemt toe in Kivu en met name Goma nadat de ambassadeur van de Verenigde Staten opriep tot de arrestatie van killerkoning Bernard Ntaganda. Sinds de oproep laat Ntaganda luid en duidelijk van zich horen. Zo zorgden 25 jeeps met geüniformeerde mannen voor grote paniek in de straten van Goma. Aan het hoofd van het konvooi: Bosco Ntaganda. Dezelfde Ntaganda bevindt zich sinds 2 weken in Zuid-Masisi iets ten noorden van Goma, op zijn boerderij. Daar zou hij het directe bevel van twee FARDC regimenten (2000 soldaten) hebben overgenomen. Ook deserteren steeds meer voormalige Tutsi-rebellen van het CDNP (de club van Ntaganda) uit het reguliere Congolese leger, waarin ze sinds een jaar of twee officieel waren geïntegreerd. De onrust zou begonnen zijn in Rutshuru, Noord Kivu. Maar er zijn ook meldingen van ongeregeldheden in Zuid Kivu (Uvira). In mijngebied Walikale is het ook onrustig. Mensen trekken weg uit angst voor soldaten van het voormalige CNDP en Hutu-rebellen van het FDLR.
Sinds maandag is ook het hoofd van het Congolese leger, Didier Etumba in Goma. (Ooit sliep ik met hem en 200 van zijn manschappen in dezelfde pastorie in Walikale, een ware belevenis…). Etumba gaat jacht maken op de gedeserteerde soldaten. Zij worden gearresteerd en 'geneutraliseerd', zoals Etumba zei. Gisteren arriveerde zowaar ook president Kabila in Goma. hij komt zien wat er aan de hand is. Ook de baas van de VN-vredesmacht Robert Meece is in Goma. Hij vindt dat er alles aan gedaan moet worden om Ntaganda voor het Haagse internationaal Strafhof te brengen. Redelijk hypocriet van Meece. Hij gedoogt sinds de arrestatie van Nkunda (de voorganger van Ntaganda als leider van het CNDP) het leiderschap van Ntaganda en maakt zelfs gebruik van hem in de jacht op leden van het FDLR. Monusco steekt over het algemeen geen vinger uit. Onder hun neus worden vrouwen verkracht en dorpen geplunderd.
Ik ga maar eens even informeren bij mijn vrienden in Goma hoe het er aan toe gaat.
Donderdag 15 maart 2012
Bang voor het Internationale Strafhof?
Ik vertel niks nieuws, maar kan er niet omheen: gisteren werd voor de eerste keer iemand veroordeeld door het Internationale Strafhof. De Congolese krijgsheer Thomas Lubanga Dyilo was de leider van de politieke en gewapende arm van het UPC en als zodanig verantwoordelijk voor het ronselen van kinderen, een oorlogsmisdaad vinden de rechters. De aanklacht is bewust beperkt gehouden door hoofdaanklager Luis Moreno-Ocampo, om de kans van slagen van deze allereerste zaak zo groot mogelijk te maken. Dat is dus gelukt. Lubanga verkrachtte ook vrouwen. Ook dat achten de rechters bewezen. Dat is dus dubbel mooi: eindelijk staat vast dat het ronselen van kinderen onder de 15 jaar een misdaad is.
Het wordt dus hoog tijd dat collega-krijgsheren ook voor het strafhof komen. Zoals onze goede vriend Bosco Ntaganda die in Kivu een waar schrikbewind voert. Hij was ooit de rechterhand van Lubanga. Er loopt een arrestatiebevel van het Strafhof voor Ntaganda, maar de Congolese regering en VN-vredesmacht Monusco zullen geen vinger uitsteken om Ntaganda te arresteren. Hij doet goede diensten als 'postiljon d'amour' tussen president Kabila (Congo) en president kagame (Rwanda) en volgens Monusco zorgt hij voor stabiliteit in de regio. Ntaganda is samen met zijn rebellenclub CNDP officieel lid van het Congolese leger. ook Ntaganda wordt er van beschuldigd kindsoldaten te hebben geronseld.
Hoewel critici zeggen dat het Internationaal Strafhof een hond is zonder tanden, zijn de krijgsheren wel degelijk bang voor dit instituut. Ze willen niet naar Den Haag! Dus alsjeblieft niet opheffen!
Wie er ook zit, is de voormalige president van Ivoorkust, Laurent Gbagbo. Waarom hij er wel zit en niet de huidige president Alassane Ouattara moet u maar aan de Fransen vragen: De Groene Amsterdammer