Maandag 22 september 2014
De IND heeft het wel heel erg makkelijk
Stel, je koopt een computer bij een winkel. Je komt thuis, probeert het ding te installeren, maar er gebeurt helemaal niets. Je gaat terug naar de winkel natuurlijk. 'Meneer/mevrouw, mijn computer doet het niet…' De meneer of mevrouw kijkt jou meewarig aan, weer zo'n ongelofelijke digibeet en raakt met een zwierig gebaar de aan-uit knop aan. Het scherm blijft op zwart. Het is jouw beurt om de mevrouw of meneer meewarig aan te kijken. 'Hij doet ut echt niet.'
De meneer of mevrouw verblikt of verbloost niet. 'Uw schuld, u heeft de computer kapot gemaakt. Mijn winkel uit, u mag hier nooit meer komen.' Een week later ontvangt u een brief waarin de winkelier alle aansprakelijkheid afwijst met als aanhangsel een dik pak kleine letters. Daarin staat ook dat u op de zwarte lijst bent gezet: u mag geen winkel meer in, tenzij uw onschuld is bewezen. Daarvoor kunt u het beste terecht bij de producent van de computer in Verweggistan. Daar is de computer immers gemaakt en daar kunnen ze het beste oordelen of het uw schuld is of niet.
De winkelier is nog wel zo vriendelijk om in een speciale vergadering nog eens naar u te luisteren. Maar hoe maak je duidelijk dat je niets geks hebt gedaan? De winkelier was er immers niet bij? De winkelier hoeft niet te bewijzen dat je schuldig bent, hij hoeft alleen maar te zeggen dat je schuldig bent. Jij daarentegen moet wel bewijzen dat je onschuldig bent, dat staat nu eenmaal in de kleine lettertjes.
U neemt uw vrouw of man mee om te zeggen dat u niets geks heeft gedaan, zij zijn immers het beste op de hoogte van uw doen en laten. Maar zij tellen niet, ze zijn als familie bevooroordeeld. Natuurlijk krijgt uw verhaal geen gehoor. Daar heeft de winkelier geen enkel voordeel bij en hij gaat zichzelf toch ook niet te kijk zetten, door nu opeens te roepen dat u mogelijkerwijs wel onschuldig bent.
Zo ongeveer zit het bestuursrecht in elkaar. Lees voor winkelier IND en voor de digibeet een 1-fer.
Woensdag 17 september 2014
IND en de banaliteit van het kwaad
Soms moet je iets meerdere keren lezen. Met de kennis van nu komen rapporten van toen in een heel ander daglicht te staan, zeg maar. In februari 2010 hield ik me nog niet bezig met Rwandezen die van genocide werden beschuldigd. Ik was druk met de aanloop van de presidentsverkiezingen die later in augustus werden gehouden en de belevenissen van Victoire Ingabire die net in Rwanda was aangekomen en nog dacht dat ze mee kon doen met die verkiezingen.
In Nederland waren er echter al heel wat mensen die zich wel met de 1F-files bezighielden. De IND was net een paar maanden bezig met het doorzoeken van alle dossiers.
Een overijverige (niet IND) ambtenaar schreef -februari 2010- een pleidooi aan het Europese Hof over de eerlijke en transparante rechtspraak en de luxe gevangenis die mensen die werden uitgeleverd, konden verwachten. Ze schreef er niet bij, dat dit niet gold voor mensen die worden UITGEZET.
Nederland had veel ervaring met het justitiële systeem sinds 1994 schreef ze en er gingen veel onderzoekteams naar Rwanda, die alle mogelijke hulp van de overheid kregen. 'We hebben zelfs een speciaal team voor oorlogsmisdaden bij het openbaar ministerie en de landelijke politie', zo babbelde ze opgewekt in haar brief.
Ze prijst onszelf verder de markt in door te zeggen dat er binnen onze grenzen een BEHOORLIJK aantal Rwandezen is met een SUBSTANTIELE indicatie, dat ze betrokken waren bij de genocide, vaak op HOOG NIVEAU.
De ambtenaar schrijft dit, terwijl de eerste onderzoeken nog maar net zijn gestart en de eerste individuele ambtsberichten in de maak zijn. Ze heeft dus helemaal geen SUBSTANTIELE bewijzen en ze weet dus helemaal niet of het om een BEHOORLIJK aantal gaat en al helemaal niet of het op HOOG NIVEAU was. Tenzij ze meer wist dan de IND en de afdeling 1F bij Buitenlandse Zaken.
Deze ambtenaar wil zo graag dat alle Rwandezen waar ook ter wereld worden teruggestuurd naar Rwanda, dat ze aan het fantaseren en speculeren slaat. Mede dankzij haar betoog vond het Europese Hof dat de Rwandees Sylvère Ahorugeze teruggestuurd kon worden naar Rwanda en vinden rechters in Nederland door deze uitspraak dat verdachte Rwandezen een eerlijk proces wacht en een verblijf in een luxe gevangenis.
De ambtenaar zelf is zich van geen kwaad bewust. Ik raad haar zeer aan het boek te lezen van Hannah Arendt over Eichmann: De banaliteit van het kwaad.
Groot leed: IND maakt meer dan 140 fouten in 36 pagina's
Een Rwandees (hij wil graag anoniem blijven) heeft al weer jarenlang de Nederlandse nationaliteit. Maar als het aan de IND had gelegen dan was hij als genocidair uit ons landje geknikkerd. De beschikking van 36 kantjes waarin hij van genocide werd beschuldigd, bevatte meer dan 140 fouten, zo telde Joost Brouwer van de voormalige asielzoekerssteungroep Hartekreten in Wageningen. Hij stuurde me de fouten toe. Ik noem ze per categorie.
1. Aantoonbare onjuistheden die als waarheid werden gepresenteerd;
2. Selectief, onjuist, of onterecht NIET citeren uit ambtsberichten;
3. Bronnen onvolledig citeren, waardoor het lijkt alsof de auteur van die bron zelf iets heeft vastgesteld, terwijl hij eigenlijk een andere bron citeert;
4. Gunstige informatie en positieve bronnen negeren;
5. Conclusies trekken die nergens op gebaseerd zijn;
6. Passages van hoorzittingen weglaten die gunstig zijn voor de beschuldigde;
7. Onjuist, onvolledig of ten onrechte NIET citeren uit de hoorzittingen;
8. Stemmingmakerij door middel van niet onderbouwde beweringen en suggestieve opmerkingen;
9. Het weglaten van citaten bij voetnoten, waardoor het net lijkt alsof het om drie onafhankelijke getuigen gaat, terwijl het in werkelijkheid ging om twee bronnen die naar een derde verwezen en de derde had het van horen zeggen en was dus geen ooggetuige.
De IND is partijdig en bevooroordeeld, zo oordeelde ook de Nationale Ombudsman al in 2007.
Februari 2014
De jokkende IND
Rechter tegen de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND): 'Ik heb veel van u gehoord, maar wat verwijt u meneer nu precies?'
De meneer van IND: 'Ehhh". Hij buigt zijn hoofd.
Rechter: 'U heeft aangegeven dat meneer zaken heeft verzwegen en niet de waarheid heeft gezegd tijdens de procedure voor de verblijfsvergunning. Welke gegevens zijn dat?'
De meneer van IND: '……Ehhh'…… Hij begint druk te bladeren in zijn dikke dossier.
De rechter wacht geduldig. 'Kunt u precies zeggen wat u meneer verwijt?'
De meneer van IND bladert nog steeds met een rood hoofd door het dossier. In de zaal schuifelen collega's van afdeling 1F nerveus met hun voeten.
En dan lijkt hij het te hebben gevonden: 'Het ambtsbericht schetst een ander beeld dan meneer heeft verklaard tijdens zijn procedure'.
De rechter: 'Dit is mij niet genoeg. Wat zijn die onwaarheden dan precies?''
De meneer van de IND bladert weer minutenlang door zijn dossier. 'Ehh, meneer zegt dat hij geen lid is geweest van het CDR, maar volgens het ambtsbericht was hij dat wel.'
Het is een treurige vertoning bij de Haagse rechtbank op maandag 11 februari. De meneer van de IND weet niet eens waar hij de Rwandees tegenover hem in het bankje nou echt van beschuldigt. Waar hij zelf -20 jaar na dato- van de Rwandees precies wil weten hoe het allemaal ging, blijft de IND hangen in vaagheden: 'Onwaarheden en achterhouden van informatie tijdens verblijfsprocedure.' Niet gek dus dat de rechter van hem wil weten wat dat nu precies zijn.
De rechter moet beslissen over Jean (ik heb niet gevraagd of zijn naam mocht worden genoemd, dus doe ik het niet) waarvan de IND de verblijfsvergunning heeft ontnomen. De IND wil meneer op een vliegtuig naar Rwanda zetten en hem een inreisverbod van tien jaar geven. Want hij zou genocidair zijn. Meneer woont en werkt al bijna twintig jaar in Nederland, heeft zijn gezin hier én is actief voor Pro Justitia, een club die zich duidelijk uitspreekt tegen het regime van president Kagame. Zoals het gaat in deze procedures heeft de IND meneer al zijn verblijfsvergunning voor bepaalde tijd ingenomen en nu is hij dus de facto illegaal. De IND kan dit doen zonder dat er een rechter aan te pas komt. Bij de IND zijn mensen namelijk schuldig en moet je maar zien aan te tonen onschuldig te zijn. Zo werkt nu eenmaal het bestuursrecht. De Rwandees ging in beroep op deze beslissing en daar gaat de rechter wél over. Dat speelt vandaag.
Jean heeft geluk: de rechter vraagt flink door en de meneer van de IND raakt verstrikt in de eigen vaagheden. De rechter betrapt de IND er zelfs op dat het zelf zit te jokkebrokken. In het ambtsbericht staat dat Jean een wegversperring zou hebben opgeworpen. De IND maakt er van dat Jean Tutsi's zou hebben gedood bij deze wegversperring. 'Hoe kan dat' vraagt de rechter. 'Ehh … de wegversperringen zijn opgeworpen met als doel Tutsi's te doden en meneer was verantwoordelijk voor het opwerpen van deze wegversperring en dus was hij verantwoordelijk voor het doden van Tutsi's.' Het is een staaltje kromredeneren dat lachwekkend zou zijn, ware het niet dat het gaat over de allerzwaarste beschuldiging.
Het wordt pijnlijk duidelijk dat uiteindelijk één enkel ambtsbericht ten grondslag ligt aan alle beschuldigingen. Zo'n individueel ambtsbericht wordt samengesteld door de ambassade/Buitenlandse Zaken op basis van Rwandese onderzoekers die Rwandese getuigen ondervragen. Het is de afgelopen jaren helder geworden dat deze onderzoekers niet onafhankelijk opereren, maar vaak banden hebben met het regime, of onder druk worden gezet door het regime. De Amsterdamse rechtbank heeft dit al een keer bevestigd. Bij de getuigenverklaringen vallen heel veel vraagtekens te zetten. Want hoe precies zijn je herinneringen nog na twintig jaar. Vraag het de specialisten en iedereen zal zeggen dat het geheugen vreemde spelletjes speelt, ook al denk je dat je alles nog weet. Zelfs de beroemde Oliver Sachs herinnerde zich tot in detail een brand, die hij nooit bleek te hebben meegemaakt. De IND weet het echter beter dan de specialisten, want zo zei de IND-meneer: 'Juist gruwelijke gebeurtenissen blijven in het geheugen gegrift.' Bijkomend probleem bij deze getuigen en onderzoekers is dat ze anoniem zijn. Hun identiteit kan dus niet worden getoetst en daarmee kan dus ook hun betrouwbaarheid niet worden getoetst.
Een paar maanden geleden heb ik contact gehad met zo'n Rwandese onderzoeker. Hij gaf toe soms zaken af te raffelen omdat hij er geen zin in had. Ook maakte hij rapporten op verzoek negatief of positief.
Het komt er dus op neer dat het hele leven van Jean wordt verwoest vanwege één enkel onbetrouwbaar ambtsbericht. Grote vraag blijft waarom Nederland zo gebeten is op deze 1F-dossiers. In 2008 werd een project gestart om alle Rwanda-dossiers nog eens door te nemen om te zien of er geen genocidair per ongeluk een verblijfsvergunning had gekregen. Ik wil dolgraag weten wat de aanleiding was om dit project te starten.
Jean overigens, had een helder laatste woord. Hij was nooit lid geweest van de CDR en heeft deze partij niet opgericht. Hij was lid geweest van de MDRN, staatspartij van 1975 tot in 1991 het meerpartijenstelsel werd ingevoerd. Hij is lid gebleven van de MDRN. Hij is nooit regio-voorzitter geweest van deze partij, wel heeft hij één keer in 1989 een bijeenkomst geleid als ere-voorzitter. Tot slot haalt hij een grote kaart van Rwanda tevoorschijn. 'Kijk', zegt hij tegen de rechters en de IND. Hier werk ik en hier zou ik vreselijke dingen hebben gedaan. Ziet u hoe ver dit uit elkaar ligt? Dat is toch onmogelijk?'
De rechter doet op 25 maart uitspraak.