Maandag 18 juni
Het is bewolkt in Entebbe. In Frankrijk regende het pijpenstelen, en hier is het regenseizoen net aangebroken. Ik kom van de regen in de drup zogezegd. Vandaag staat een gezellige vlucht met de VN-vredesmacht op het programma om daar te komen waar ik wezen wil. Morgenochtend zal ik wel zeggen waar ik ben geland. Het belooft in ieder geval een spannend programma te worden, en beslist ook een druk. Want moet je als schrijver en fotograaf alles tegelijk doen, als je met een cameraman bent, komt daar nog een klus bij die alles dreigt te overschaduwen: het productiewerk. Afspraken maken met iedereen die je wilt interviewen, zorgen dat de cameraman kan filmen waar hij wil, zorgen dat er transport is voor al het materiaal en onszelf, boodschappen doen, hotels regelen, interviews voorbereiden, vragen verzinnen, scripts maken, en alles voorbereiden met je fixeer (degene die alles weet van de locatie waar je zit en alles voor je kan 'fixen') afijn, ik ben gewoon het manusje van alles. En tussendoor moet ik columns en blogs schrijven, artikelen voorbereiden, foto's doorsturen.
Niks heroïsch, gewoon hard werken en zorgen dat je niks vergeet. Tegelijk biedt het werken met een cameraman ook veel meer mogelijkheden: we maken samen van te voren een 'shotlist', zeg maar het wensenlijstje van wat we allemaal willen filmen. Dat zorgt ervoor dat je heel gericht moet nadenken over wat je nu allemaal wilt. Het is ook goed om daarover te discussiëren, en daarbij komen ook de benaderings- en cultuurverschillen om de hoek kijken. Zo wil hij altijd ziekenhuizen filmen en liefst een operatie bijwonen. Met alle ziekenhuisseries op onze Nederlandse televisie heb ik mijn buik vol van bloederige close up operaties, maar volgens mijn cameraman is dat waar het volk en onze afnemers op zitten te wachten. Ik verzucht dan weer dat TV zo ontzettend de cliché's bevestigd. Maar moet ook weer toegeven dat de ziekenhuisseries, wel of niet later weer van de buis gehaald, worden gevreten. Gelukkig kan ik in letters en woorden doen wat ik zelf het beste vindt.
Dat schrijf ik onder andere op deze pagina's de komende weken. Ik zal zo weinig mogelijk aan zelfcensuur doen, omdat een journalist nu eenmaal moet schrijven over dat wat hij tegenkomt en belangrijk vindt. Of dat nu gevaarlijk kan zijn of niet.