Maandag 8 oktober 2012
Flink je kop stoten
Een subsidie-aanvraag voor een groot project dat ik graag wil doen, is afgewezen. Het voelt het alsof ik zelf ben afgewezen en heb het hele weekend wat lopen simmen, dit weer tot verdriet van mijn echtgenoot. De stemming in huis was dus wat ze ‘beneden peil’ noemen. Ook mijn (blinde) kat voelde alles haarscherp aan en hield zich gedeisd. De kat is sinds een week blind en begint er een beetje aan de wennen. De eerste dagen stootte ze haar kopje tegen alle stoelpoten en tafelpoten, nu heeft ze de meesten wel weer in haar interne radar opgenomen. Alleen als we een stoel verzetten, wat nog al eens het geval is, stoot ze haar arme kopje weer.
De kat kan inmiddels ook weer van buiten naar binnen. De eerste dagen bleef het beperkt tot ‘van binnen naar buiten’, want onze blinde kat kon met geen mogelijkheid meer vanuit de tuin dat hele kleine kattenluikje vinden. Dan bleef ze dus onder de struiken hangen in de hoop dat ik haar op kwam rapen. Soms vergat ik dat wel, en natuurlijk altijd wanneer het keihard regende.
Ik was dus geneigd de kat maar voor eeuwig huisarrest te geven vanwege mijn angsten. Gelukkig greep echtgenoot in en verbood van mijn huis een kattengevangenis te maken. Nu wipt ze dus net zo makkelijk van buiten naar binnen als van binnen naar buiten. Hoe ze het luik weet te vinden? Ik heb geen idee. Het lijkt alsof ze het luik ruikt, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk.
Vandaag is het dus maandag en moet ik de realiteit verder onder ogen zien. Hoe ga ik om met die afwijzing van de subsidie? Ik vind de organisatie eigenlijk een beetje angstig door niet met mij in zee durven gaan. Maar goed, vraag is leg ik me er bij neer of ga ik de strijd aan. Ik neem een voorbeeld aan mijn blinde kat. Ik ga door. Een keer flink je kop stoten wil niet zeggen dat je voor de rest van je leven maar moet blijven zitten waar je zit.