De carte grise en vriendelijke oude dames


Donderdag 20 juni

Wij hadden ons kentekenbewijs verloren. Of beter gezegd, echtgenoot had het zo goed opgeborgen dat het onvindbaar bleek. Er zat dus niets anders op dan een nieuw kentekenbewijs aan te vragen. Simpel toch?

Wij togen dus vrolijk en vol goede moed naar de sous-prefecture, gewapend met kopie van het kentekenbewijs (dat hadden wij natuurlijk wel), paspoort, rijbewijs én envelop met postzegels. Eerdere ervaringen met dit instituut had ons geleerd dat van de Franse burger werd verwacht dat zij zelf voor envelop en postzegels moesten zorgen als er een briefje moest van de sous-prefecture naar de prefecture. Zuinigheid met vlijt zodat duizenden ambtenaren aan het werk kunnen blijven.

Voor de sous-prefecture wappert een blauw-wit-rode Franse vlag, binnen staan wat standaards met vergeelde brochures over alcohol en autorijden, een eigen bedrijf beginnen en wat te doen als je oud wordt. Wij stapten welgemoed af op de mevrouw achter het loket.  Ze glimlachte begrijpend. Natuurlijk, carte grise kwijt, dat kan iedereen gebeuren nietwaar. Hadden we wel aangifte gedaan bij de politie? Echtgenoot en ik keken elkaar beteuterd aan. Nou, dat moest wel hoor, anders geen nieuw kentekenbewijs. Echtgenoot en ik dropen af.

Bij de gendarmerie waren ze zeer behulpzaam. Natuurlijk, zo’n verklaring was een fluitje van een cent. De jonge man, nog geen baardhaar te bekennen, ging er eens goed voor zitten. Hij frummelde met zijn pasje in de computer, en het duurde even voor de computer vond dat dit kind met hem mocht spelen, maar toen ging hij ook los. Hij tikte en tikte en tikte, puntje van zijn tong hing nog net niet uit zijn mond. Na een kwartier zei hij. ‘Zo. Wat was er precies aan de hand?’ Hij bleek een kwartier bezig te zijn geweest met het opstarten van het programma. Daar kan de Nederlandse politie nog wat van leren.

Na weer een kwartier stond ik buiten. Met een verklaring dat ik mijn kentekenbewijs had verloren. Ik zou een maand kentekenbewijsloos rond mogen rijden.

Opgetogen trokken bij weer richting sous-prefecture. Een andere aardige dame hielp ons dit keer. Mooi die verklaring. Kopie paspoort prima. Maar ze miste een verklaring van het telefoonbedrijf dat ik toch wel 12 maanden op dit adres woonde en ze miste ook een kopie van de jaarlijkse APK, in Frankrijk Controle technique geheten. Ik zag witte wolkjes uit echtgenoots oren komen. Waarom of die mevrouw dat de eerste keer niet gezegd had toen we hier aan het loket stonden. Tja, dat wist die mevrouw ook niet. Dat was een andere mevrouw nietwaar en ze kon niet in het hoofd van die mevrouw kijken. Wij dropen af met een lange lijst van papieren die we op moesten sturen naar de prefecture.

We zijn een hele ochtend bezig geweest om alle papieren bij elkaar te zoeken én te scannen. Wij namen nu geen enkel risico meer. Mochten al deze papieren door vadertje Post worden zoekgemaakt, dan konden wij terstond een volledig nieuwe serie doormailen, faxen of sturen.

Na twee weken kregen wij onze envelop terug. Met een nieuw formulier. Daarop stond dat de geboortedatum 06-07-1941 niet correspondeerde met de geboortedatum die op de carte grise stond. Nee, dank je de koekoek oenen. IK ben de eigenaar van de auto en dus staat MIJN geboortedatum op de carte grise. Echtgenoot heeft hier helemaal niets mee te maken, dus hoe halen jullie het in jullie domme, botte, bureaucratische hersens om opeens met ZIJN geboortedatum op de proppen te komen.

Wij togen weer naar de sous-prefecture. Daar bekeek weer een andere vriendelijke dame nauwkeurig onze papieren. Een keer, twee keer, drie keer, vier keer. Nee, ze schudde het hoofd. Ze kon ook niet begrijpen waarom er verwezen werd naar de geboortedatum van mijn echtgenoot. Ze zou morgen bellen met de prefecture. Nee, nu ging dat niet, want het was middag en deed de prefecture niets met kentekenbewijzen.

Dat was gisteren. Wij wachten nu dus op een belletje van de sous-prefecture. Over 10 dagen loopt mijn politieverklaring af. Dan ben ik dus in overtreding als ik met mijn auto de weg op ga.

Ik zie me echt nog geen nieuw kentekenbewijs ontvangen binnen nu en tien dagen. Verontrustend. Maar nog veel verontrustender vind ik het dat ergens in dat domme Franse systeem, mijn naam gekoppeld zit aan een geboortedatum die me opeens 16 jaar ouder maakt.

Ik hou mijn hart vast voor de toekomst.