Benin: nog meer cultuurverschil
Morgen gaan we dansen, zo hadden de hoofd- en de eindredacteur me vrijdag onafhankelijk van elkaar beloofd. De eindredacteur zou om vijf uur 's avonds ophalen. Dan zouden we misschien eerst nog iets doen aan het verhaal van de heksen, daarna ergens een borrel drinken, om rond elf uur de disco in te duiken. De hoofdredacteur had beloofd 's avonds zo rond negen uur te bellen. Ik knikte braaf overal 'ja' op, maar eigenlijk had ik helemaal geen zin in een disco tot vroeg in de ochtend. Een mens wordt een dagje ouder niet waar en dan begint het bed zo rond elf uur al te knipogen.
Om vijf uur: niemand. Om zes uur: niemand. Om zeven uur besloot ik maar een hapje te gaan eten in het restaurant van het hotel. Daar startte net een partijtje van een internationale delegatie, wat betekende dat mijn omelet-frites tussen de wal en het schip viel. Voor mezelf had ik besloten dat wanneer ik na tien uur nog niets van iemand had gehoord, dat ik dan naar bed zou gaan met de robots van de TV-serie'Real Humans'. Om elf uur knipte ik -met enige opluchting- het licht uit. Er had zich niemand gemeld.
Om kwart voor twaalf ging de telefoon. De hoofddirecteur. Ik nam niet op, ik lag lekker in bed en was voor niemand van plan nou nog de disco in te gaan. Vijf minuten later verscheen een berichtje. 'Anneke, time to danse.' Ik draaide me nog eens lekker om. Tien minuten later werd er geklopt. Eerst zachtjes, later indringend. 'Madade Anneke, Madame Anneke.' Ik draaide me genoeglijk weer terug op mijn andere zij. Ik lag te slapen en een mooie die me uit bed kreeg. Weer tien minuten later werd er zó heftig gebonkt dat ik niet langer net kon doen of ik lag te slapen.
Een beetje boze eindredacteur stond aan de andere kant. We hadden toch een afspraak. Hij was wel drie keer hier gereden en had wel een paar keer gebeld. Ik begreep, ik kon niet onder de disco uit.
Tien minuten later stapte ik een bomvol donker zaaltje binnen, waar de muziek letterlijk door je lijf bonkte.De hoofdredacteur zat in een grote kring mensen, twee koelers met rode wijn voor zich. (Voor de goede orde, ik heb geen enkel idee of hij ook voor de wijn betaalde, of dat iemand anders dat deed). Hij wenkte ons en als bij toverslag stond er een kleine Beninoise voor me, het landelijke biertje. Ik keek om mij heen. De mensen in de kring staarden een beetje voor zich uit, keken om zich heen, of namen een slokje van hun drankje. Twee dames wat meer op leeftijd, zaten, tas op schoot, rechtop naast hun man te wachten tot ze uiteindelijk naar huis mochten. Tenminste zo zag het er uit.
De piepkleine dansvloer stond vol mannen die zich -over het algemeen- prachtig bewogen. Hun hand- en armbewegingen concentreerden zich rond het geslachtsorgaan. Daar moest zich bij ieder van hen iets geweldigs bevinden begreep ik. Later, toen het nog drukker was, dansten de mannen ook uitnodigend door de smalle paden. Pauwen die hun veren spreidden en met hun dans de vrouwen probeerden te lokken.
Ik was om twaalf uur van mijn bed gelicht om te dansen, dus zou ik dansen. De eindredacteur was de pineut, hij werd met een handgebaar van de hoofddirecteur met mij naar de dansvloer verwezen. Daar stond hij een beetje op en neer te hippen, ondertussen verveeld smsjes versturend. Het zag er erg uit als 'werk in opdracht van de baas' en das niet goed voor een mens zijn eigenwaarde. Het is toch al op eieren dansen, omdat de mens weet dat alle andere ogen van de hele disco wél op haar gericht zijn. Ze mag dan op leeftijd zijn en er volgens Afrikaanse begrippen maar sjofeltjes uitzien, ze is wel de enige blanke vrouw en dus uitermate zichtbaar. De discjockeys deden er nog een schepje bovenop door in de microfoon te brullen dat 'Madame Annèk uit Holland' zich op de dansvloer bevond.' Als er al iemand was die nog niet keek, dan was dat bij deze verholpen.
Afijn, ik heb twee uur lang geprobeerd plezier te hebben. Deinde op mijn kruk mee met de muziek, klapte in mij handen, lachte en ging nog een keer dansen, dit keer met eind- én hoofdredacteur. Maar eerlijk gezegd, het lukte niet echt. De voornaamste reden was waarschijnlijk omdat ik niet het idee had dat de hoofd- en de eindredacteur zich echt amuseerden. Gelukkig mocht ik om 12 minuten over 2 weg.
Onderweg wees de eindredacteur op een helverlicht gebouw. 'Daar gaan wij morgenavond dansen.' Ik rilde.