Vrijdag 1 november 2013
Le Canard du Nord heeft een wonderbaarlijke metamorfose ondergaan. In plaats van eens per drie of vier weken (wat maakt een week verschil nou out) komen ze nu stipt elke week. In plaats van een enkele advertentie, heeft het blad nu drie pagina's. Voorheen moesten de werknemers blij zijn met elke onregelmatige franc die hen in de hand werd gedrukt. Nu krijgen ze gewoon elke maand salaris en worden er vanaf januari sociale lasten voor ze betaald. Dankzij PUM kwamen er computers en zelfs 1 megaprinter. Er is nu een echt redactielokaal(tje), afgescheiden van de receptie, want er moet nu geconcentreerd gewerkt kunnen worden vinden de directeur en hoofdredacteur. De krant is van drukker veranderd waardoor de kwaliteit is verbeterd, al zou elke Nederlandse drukker nog van schaamte onder zijn pers kruipen als hij met zo'n afdruk gesnapt werd.
Het is echt een klein wondertje. Natuurlijk vroeg ik de directeur naar dit wondertje. Toen ik de krant in maart verliet, wankelde het blad aan de rand van de afgrond. Natuurlijk, dankzij PUM kwam er een donatie van 4.000 euro voor computers en printers, maar dat verklaarde lang niet alle veranderingen. Fred, de directeur, zei: 'Jouw komst heeft me echt aan het denken gezet. Vanaf juni moest alles gaan veranderen. Ik besloot zelf het goede voorbeeld te geven door op tijd te komen en hele dagen te werken. Als ik er ben, werken mijn journalisten veel harder. Ik heb ook een deeltijd gediplomeerde boekhoudster in deeltijd aangenomen. Zij past nu op de centen. Ik krijg gewoon salaris, alles komt op papier, er zijn nu contracten en we werken met een budget. Ik weet nu precies wat er binnenkomt en uitgaat. En eerlijk gezegd ben ik een beetje bang van mijn boekhoudster. Dat is goed, want daarom luister ik naar haar.'
Inmiddels zijn we ook weer een nieuw journalistiek project gestart: de heksen van Parakou. In de gevangenis zitten een tiental meisjes met hun onderwijzer die mannen veranderen in gebraden kippen en schapen, die ze vervolgens lekker opknabbelen. De burgemeester veranderden ze in een ezel, zodat hij nu alleen nog maat domme beslissingen neemt. Toen ik hiervan hoorde, barstte ik in lachen uit. Dit was een grap! Maar mijn collega journalisten lachten helemaal niet. Ik wist toch wel dat er dergelijke satanische sekten bestonden? Ik realiseerde me plots, ik ben in het land van de voodoo. Hier is magie onderdeel van het dagelijks bestaan.
En dus zijn we nu bezig het geheim van de heksen te ontrafelen. Zij willen bewijzen dat het bestaat, ik wil bewijzen dat het niet bestaat. Zo wil ik natuurlijk graag bij een ceremonie zijn waar mannen worden veranderd in gebraden kip. Zou er graag mijn tanden inzetten. Maar natuurlijk is dat niet mogelijk. Die bijeenkomsten zijn geheim, of er is er geen in de nabije toekomst. Maar er kan er wel een voor me georganiseerd worden hoor, als ik maar betaal. Ja, dat ken ik nog van vorig jaar in Ouidah, de voodoo-hoofdstad. Daar betaalden we veel geld om voor een documentaire de ceremonie te filmen. Het bleek een middelmatig, wat saai theaterstuk dat met een sisser afliep. Ik bedankte dus hartelijk voor het aanbod. Ik wil alleen het echte.
Vandaag is het allerzielen. We gaan naar de begraafplaatsen om te zien hoe mensen de graven verzorgen. Wat mij betreft doen we dat om middernacht, maar mijn collega-journalisten rilden bij het idee alleen al.
Bijna voltallige redactie in het redactielokaal dat ongeveer 9 vierkante meter beslaat.