Eerder gepubliceerd: volkskrantreizen.nl, 2007
Gooi open die deuren, trap stuk die spinnenwebben, laat de tijger in je los en bestijg de wankele trappen. Het is feest. Het is vide grenier.
In de zomermaanden legen alle dorpelingen in de Limousin hun zolders, schuren en kasten, om de inhoud vervolgens uit te stallen op een vloerkleed, een tafel, het gras. Het is de bedoeling dat andere dorpelingen iets kopen dat zij dan weer het jaar daarop kunnen verkopen. Dit cyclisch fenomeen staat bekend als ‘vide grenier’, ofwel leeg de zolder.
De prijzen zijn nooit hoog en je kan er nog wel eens wat leuks op de kop tikken. Dat lukt mij overigens nooit, want ik zie alleen maar stoffige ouwe troep op een hoop. En na het zesde stalletje met weer dezelfde Ricard-asbakken, grootmoeders gesteven linnen lakens, bijenkorven en broodroosters heb ik het wel gezien.
Doet u mij maar een terrasje. Dat deed ik dus ook afgelopen zondag tijdens de vide grenier in het dorp vlakbij ons. Het is aardig te zien hoe anderen soms op een paringsdans gelijkende aankopen uitvoeren. Zoals de dame die net doet of ze niet is geïnteresseerd in een grote schaal van lichtblauw Limoges porselein. De vide grenier is niet groot en dus komt ze na telkens een rondje van tien minuten, weer terug bij hetzelfde stalletje. Ze draait de schaal om, haalt haar schouders op, kijkt naar iets totaal anders, vraagt daar de prijs van, vraagt vervolgens de prijs van de schaal, doet of ze schrikt en loopt weg. Een goede kennis met veel ervaring in het onderhandelen, leerde mij dat het zo hoort. Ik vind het allemaal nogal omslachtig. Er is een prijs, daar ga je mee akkoord of niet. Al dat gedoe voor een paar kwartjes, schei toch uit.
De dame denkt daar geheel anders over en na het zoveelste rondje wordt de koop rondgemaakt. Ze verdwijnt stralend, de schaal als een kleinood voor zich uit dragend.
Maar een vide grenier is vooral een sociale gebeurtenis. Iedereen is er, iedereen praat met elkaar, wisselt de laatste roddels uit (zeer belangrijk!) en iedereen drinkt een drankje met elkaar. Ook de mensen uit de omliggende gehuchten, ook de ouderen die normaal gesproken hun ver gelegen boerderij niet afkomen, ook de jonge stellen die moeten woekeren met hun tijd. Een vide grenier betekent feest in het dorp.
Uiteindelijk heb ik toch wat gekocht. Een veel te duur glaasje. Want wat gebeurt er als je niet gekneist bent in dit soort dingen? Je wordt in de boot genomen door die enkele handelaar die zich tussen de dorpelingen bevindt. Want wat doe ik? Ik vraag de prijs van een glas, doe er 2 kwartjes af, om vervolgens bij het natellen van mijn geld, vast te stellen dat er 2 kwartjes zijn bijgekomen. Ach, al dat gedoe.
Wel doen toch hoor. Gaan naar een vide grenier. Kun je net als ik het aloude oer-Hollandse adagium waarmaken: ‘Kijken, kijken, niet kopen.’
