Eerder gepubliceerd: volkskrantreizen.nl, 2007
De Limousin kent geen genade voor watjes. Zwakke naturen verdwalen in donkere bossen, weifelaars worden gegrepen door ijskoude beken en rivieren, bangeriken krijgen angstzweet van het onvoorspelbare klimaat.
Echte avonturiers daarentegen weten dat zij in de Limousin nimmer gebrek hoeven te leiden. Cantharellen (girolles), eekhoorntjesbrood (cêpes), bosbessen, frambozen en bramen zijn gratis en voor niks verkrijgbaar in de supermarkt van moeder natuur, waar ook de vis –en vleesafdeling uitstekend zijn gevuld met forellen, wilde zwijnen, reeen, en hazen.
De Corrèze, deel van de Limousin, is wild, woest en ontembaar. Dat wist ik niet toen vriend Jan en ik er 16 jaar geleden voor een habbekrats een klein seinwachtershuis kochten. We waren gevallen voor het beekje dat door de tuin moest stromen. Zien deden we het niet, we hoorden enkel het water. De tuin was een doornige jungle, het huis in geen 15 jaar bewoond. Maar Jan wist het direct: dit huis moest het zijn. Zelf had ik wat bedenkingen: zeven keer per dag reed een trein op nog geen vijf meter langs de voordeur en het opknappen zou ontelbare vakanties vergen. Maar na drie dagen proefslapen was ook ik om: dit zou ons paradijs worden. Toen de burgemeester vervolgens langskwam en riep: “Ik ben de tovenaar van het dorp: wilt u water? Er zij water, wilt u elektra? Er zij elektra, wist ik het helemaal zeker. Dit was het Frankrijk waar ik naar op zoek was.
Die eerste herfst wilde we het huis wind en waterdicht maken. Daartoe hadden wij een overvolle wagen met opknap- en schoonmaak meegenomen en acht vrienden. Na zeven dagen wind en regen verlangden we heftig naar een warme douche en droge kleren, maar toen voor het eerst de open haard kon worden aangestoken en we er met zijn allen omheen kropen, glas zurige rode wijn in de hand, kon ik mijn geluk niet op.
Dat gevoel bleef. Ook toen Charley ons konijn, werd overreden door een zeer bijziend familielid van onze buurman. Dat gevoel bleef, ook toen onze kat stierf aan een schot hagel van de buurjongens aan de andere kant. Dat gevoel bleef, ook toen we ontdekten dat in ons moerasgebied zonsopgang en zonsondergang begroet worden door miljoenen piepkleine mugjes (moustiques), die mij allemaal tegelijk moeten hebben. Dat gevoel bleef, ook toen we na de grote storm van 1999 een deel van het dak verloren, twee weken zonder stroom zaten en de benzine op de bon ging.
Want wat is er mooier dan opstaan, naar buiten lopen, diep de kruidige lucht inademen en plassen in het gras terwijl de huiszwaluwen hun eerste vliegles krijgen. Want wat is er mooier dan op een nattige herfstdag de mooiste cêpe vinden, gewoon in je eigen tuin. Want wat is er mooier dan op een stille winterdag een wandeling maken door de sneeuwsporen te volgen van een hert.
Hier, in dit kleine hoekje van die enorme reissite, zal ik vertellen over de mooie, spannende, lekkere en gruwelijke zaken die de Limousin biedt. Over het leven van de autochtonen die de import met argwaan beschouwen. Over het leven van de import die de autochtonen meewarig als boeren betitelen. Over het leven van Paulette die nog nooit de zee heeft gezien. Over het leven van Rogier die met zijn vijftigste naar het bejaardenhuis ging toen zijn ouders stierven, omdat hij wel de koeien kon melken, maar nog geen ei kon koken.
Maar eerst verhaal ik morgen over mijn vijftigste verjaardag die ik afgelopen zaterdag vierde temidden van negentig Fransen, Nederlanders, Engelsen, Spanjaarden, Portugezen en Italianen, in mijn eigen tuin, ergens in de Haute Corrèze.
Wie meer wil weten over de Haute Vienne, Creuze of Corrèze (
deze drie departement vormen samen de regio Limousin): vraag.
Ik zal op zoek gaan naar het antwoord.
Bienvenue en Limousin.