Eerder gepubliceerd: volkskrantreizen.nl, 2007
Ze stapt geschokt de deur uit. Weg van dit Sodom en Gomorra. Inderdaad, ook de kunst in de Limousin is niet voor watjes.
Platteland en kunst vormen niet altijd een gelukkige combinatie. Meestentijds wordt de mens die een expositie in het achterland bezoekt, geconfronteerd met staaltjes goedwillende huisvlijt van overjarige dames die met hun tijd geen raad weten. Droogboeketjes in enge lijstjes, schattige tekeningetjes van kwispelende hondjes,vormeloze klompjes gebakken klei in vrolijke kleuren.
Toen er dan ook een uitnodiging kwam voor een vernissage, bekeek ik die met enige argwaan. Maar kom, ik had al tijden geen gesprek gevoerd dat niet over het hondenweer ging, dus het leek me een geschikte gelegenheid om daar verandering in te brengen.
De kunstenares had een routebeschrijving bijgevoegd; op het platteland bittere noodzaak, want 9 van de 10 huizen liggen buiten de dorpskom en hebben geen adres. Alleen de postbode weet feilloos iedereen te vinden, al is ook dat aan het veranderen onder invloed van ver doorgevoerde bezuinigingen.
Ik stopte bij de aangegeven parkeerplaats: een idyllisch plekje middenin het bos. De routebeschrijving gaf aan dat de kunstenares nog zo'n vijfhonderd meter verder woonde. Dat moest lopend te doen zijn. De routebeschrijving was echter, waarschijnlijk om bezoekers niet te ontmoedigen, vergeten te melden dat het een zwaar stijgend pad betrof van minstens de driedubbele afstand. Toen ik hijgend het huis bereikte op de enige hete dag in weken, had ik het gevoel minstens de Mount Everest te hebben beklommen.
Alleen drank kon me redden. Gelukkig was die in ruimte mate aanwezig. In de verbouwde boerenschuur wenkten de glazen kir, witte wijn en ander lekkers. Na twee glazen zag het leven er een stuk aangenamer uit en kon ik op mijn gemak rondkijken. Godzijdank bleek het geëxposeerde verrassend goed en was de kunstenares prachtig en perfectionistisch eigenzinnig. Haar fascinatie met koi's begrijp ik nog steeds niet, maar ook dat is de functie van kunst: er moet iets te ontdekken blijven.
Het publiek bestond uit een mengeling van kennissen van de kunstenares, dorpelingen en werkelijk geïnteresseerden. Er was één struise matrone die met een ferme blik de doeken bijna ontleedde. Een stap naar voren, twee stappen naar achteren, een oog dicht, hoofd schuin en op naar het volgende schilderij. Totdat ze oog in oog stond met een paar ruimschoots gespreide benen van een naakte soortgenoot. Ze hapte even naar adem, deed een stap terug, keek nog een keer en draaide zich toen resoluut om. Ze pakte een gezellig pratende man bij de arm en trok hem mee naar buiten. Ik hoorde het haar bijna zeggen: 'Weg uit dit Sodom en Gomorra.”
Inderdaad, platteland en kunst, het is niet altijd een gelukkige combinatie.