Stilterots

 

Vrijdag 30 oktober 2015

Er is een nieuwe datum voor het kort geding van Jean Claude Iyamuremye en Jean Baptiste Mugimba: vrijdag 13 november om 13.00 uur. Wederom in het Paleis van Justitie Den Haag. Dat wordt wat: vrijdag de dertiende om 13.00 uur, dat kan alleen maar geluk brengen! 

Het weer in de lucht brengen van mijn site is gisteren niet gelukt. Ga vandaag hier en daar wat stukjes bij elkaar rapen en die er weer opzetten. Denk ik. 

Was gisteren bij een begrafenis, waar iemand prachtig sprak over een oude man die langzamerhand familie en vrienden uit zijn leven had gebannen. Hij en zijn vrouw leefden jaren bijna in  volledig isolement, maar hadden genoeg aan elkaar. Nu was hij dood. Zijn broze vrouw zat in haar rolstoel dichtbij zijn kist en terwijl zijn muziek -het requiem van Mozart- door de kalige crematiezaal een weg vond naar de geelbruine herfstlaan buiten -sprak zij over haar verdriet tegen haar zus, die naast haar zat. Wij mochten allemaal meeluisteren met het gesprek; we hadden geen enkel moment het idee dat we luistervinkten. Een paar momenten van verstilde harmonie.

Een harmonie die zo in tegenstelling is tot alles wat er gebeurt in en rond het Rwanda dossier. Tegen mijn wil wordt ik meegezogen in de polarisatie. Het wantrouwen en de achterdocht vanuit de Rwandese regering is groot. Zo groot dat ik het bijna paranoia zou willen noemen. De wens alles te controleren, niet alleen wat er binnen Rwanda gebeurt, maar zeker ook daarbuiten is enorm. Alles wat Rwanda zou kunnen raken is onderwerp van onderzoek zo lijkt het. Van te voren wordt alles gedaan aan 'damage control', ook als er helemaal geen damage te voorzien is. Ik word er soms wel eens moedeloos van: die absolute houding van Rwanda waar geen millimeter ruimte is voor echte dialoog. Waar alleen maar gespannen wordt gekeken of mensen geen kwaad spreken van het land, of kwaad in de zin hebben tegen het land en vele gebaren negatief worden uitgelegd. 

Als Rwanda een mensch was zou ik het naar een psychiater sturen. Maar misschien is een cursus co-counsellen ook niet gek. Dat was in de jaren tachtig én negentig een populaire manier om ruimte te brengen in hoofd, ziel en hart. Je krijste je frustraties uit over je jeugd, je ex of je baan tegen iemand die stil als rots tegenover je zat. Na vijf minuten krijsen en huilen werd jij de stilte-rots en krijste de ander zijn frustraties uit. Na elke sessie fietste ik fluitend naar huis. Wie wil de stilte-rots van Rwanda zijn?

En soms kan een probleem zichzelf oplossen. Op zoek naar losse stukjes van deze site, ging ik ook helemaal naar onder deze pagina. En wat dacht u dat ik vond? Juist! De stukken waarvan ik dacht dat ze voorgoed verdwenen waren. Eergisteren dus per ongeluk geknipt en op een ongedachte plek geplakt. Wel een goede waarschuwing … voortaan maar weer iets vaker de site bewaren!