Benin: Le canard
dag 2, Cotonou, 8 maart 10.00 uur
Zo dadelijk vertrek ik naar Parakou, een van de grootste steden van Benin. De reis gisteren verliep als een zonnetje: een bijna leeg vliegtuig, op tijd geland én -uitzonderlijk- mijn koffer als een van de eersten op de band. Zo stond ik dus een half uur na landing buiten, op zoek naar een briefje met mijn naam er op. Niet dus! De andere chauffeurs boden allemaal aan mij wel even te brengen, maar dat ging natuurlijk niet. Mijn chauffeur bleek in mijn hotel te werken aan de reservering van de kamer. Hij beloofde binnen het kwartier bij het vliegveld te zijn. Ik stelde me in op minstens een half uur wachten, maar binnen 10 minuten kreeg ik een telefoontje. Hij stond buiten. Ik keek, maar weer niks. Weer bellen. Hij stond op de parkeerplaats. Daar moest ik maar naar toe. 'Maar beste meneer, het is best een grote parkeerplaats.' 'Ach mevrouw, ik pik u er zo uit.' Dat bleek dus tegen te vallen, want niemand wuifde vriendelijk toen ik over de parkeerplaats paradeerde. Bedenk wel dat het geen vredig wandelingetje is. De temperatuur is 30 graden. Iedereen krioelt door elkaar. Iedereen botst tegen je aan. Van alle kanten komen mensen op je af die iets met je bagage willen, met jou, je geld en liefst alles tegelijk door je te brengen waar je zijn moet. Meestentijds is het vriendelijk bedoeld, maar het gaat om de enkeling die minder eerbare bedoelingen heeft. Afrika, wat hou ik van je!