Dinsdag 15 april
Daar zit je dan, om negen uur in een geheel leeg kantoor. Clash of the cultures. Terwijl ik vind dat iedereen uitgerust aan de slag kan na een geheel vrij weekend, vinden de journalisten dat helemaal niet. Maandag is ook uitrustdag en niemand die er aan gedacht had mij dat te vertellen. Dat sprak toch vanzelf; ze hadden de afgelopen week zo ontzettend hard gewerkt om dat concert en de voetbalwedstrijd voor elkaar te krigen! Nou ja, ik had dan wel een afspraak met Fred om negen uur, maar waarom ik nou boos moest wegstampen om vijf over negen? Ze waren wel een beetje in shock. Toen ik uitlegde dat ik de resterende dagen zo efficiënt mogelijk wilde gebruiken, begrepen ze dat eigenlijk maar half. Het was vorige week toch allemaal prachtig gegaan? Le Canard was op alle radio en tv-stations geweest, er was enorm veel goodwill gekweekt en de krant had laten zien een groots spektakel te kunnen organiseren. Daar moest ik ze weer gelijk in geven.
Voor Fred en Alberique had ik vragenlijsten gemaakt en de rest van de dag bracht ik door met hen. Zoals gebruikelijk na een eerste grote sprong voorwaarts moet er een evenwicht worden gevonden. Stabiliteit. Sommige dingen blijken goed te lukken (betere info uit de regio), andere dingen gaan wat moeizamer (website). Groot probleem is de constante stroomuitval in de stad. Hoe het zit met de inkomsten, daarover deed Fred vaag. Gelukkig heb ik aanstaande donderdag een gesprek met de boekhoudster. Zij kan me hopelijk een antwoord geven op al mijn vragen.
's Avonds gingen wij wat eten met de lokale musici die als voorprogramma hadden gefungeerd afgelopen vrijdag. Omdat het licht telkens uitviel, was niet te zien wat wij aten, en omdat mijn maag nog steeds zeer van streek is na het eten van gestampte groene pepers, heb ik me er maar niet aan gewaagd. Zo'n avond levert een schat aan informatie op. Zo zijn deze musici niet betaald, maar krijgen ze alleen een reiskostenvergoeding. De avond was bedoeld als een extraatje. De lokale musici hebben zich verenigd en er is een voorzitter die regelt wie waar gaat spelen! De lokale artiesten waren zeer te spreken over de maaltijd en het bier. Dat maakten ze niet vaak mee. Minder te spreken waren ze over Don Metok. Ze hadden niet eens kennis kunnen maken met de beroemdste zanger van Benin. Die was gekomen en gegaan, zonder ook maar een woord te wisselen met zijn collega's. Eigenlijk, zo vertelden ze, was dat de reden dat ze met zovelen in het voorprogramma hadden gestaan. Iedereen wilde de grote zanger de hand drukken, zodat ze bij latere gelegenheden een beroep op hem zouden kunnen doen. Ze hadden immers in het zelfde concert gespeeld. 'Weet je nog wel, in Parakou.'
Inmiddels bezig met een nieuw heksenverhaal, dat nog veel meer implicaties heeft dan het vorige. Er is een koning bij betrokken, de politie, een stinkend rijke dame en een Marabou. De Nederlandse arts die mij vorige week erover vertelde, is urenlang grimmig verhoord gisteren, omdat we willen publiceren. Ze werd onder meer beschuldigd van spionage. Ze heeft kranig stand gehouden, en wil dat Le Canard ondanks alles het verhaal publiceert. Morgen gaan we naar een centrum voor verstandelijk gehandicapten (mag je dat nog wel zeggen of is er inmiddels een ander eufemisme voor gevonden). Daar moeten meer mensen zijn die 'behekst' zijn. Overmorgen praat ik verder met de Nederlandse arts. Ze woont hier al tien jaar, maar zoiets heeft ze nog nooit meegemaakt, vertelde ze.