Ik had mij nooit zo verdiept in het wel en wee van de druif, alvoor hij in de fles belandde. De druif groeit ergens, dat ergens zorgt voor een bepaalde lekkerte, samen met bodem en zon, en vervolgens wordt de druif gedronken. Meer hoefde en wilde ik er niet van weten. Kennis zorgt er namelijk meestal voor dat er niet meer onbekommerd genoten kan worden. Doorgeteelde biggen die als lammetjes naar de slachtbank worden geleid, fruit uit mensenrechtenschendende landen, bloedmobieltjes vanwege door moordlustige rebellen gedolven tin, kleding gemaakt in erbarmelijke omstandigheden door uitgebuite vrouwen , maken dat ik bijna hongerig en naakt door het leven moet.
Ik had dus weinig trek in nadere bestudering van de druif an sich. Maar er was geen ontkomen aan. Waar ik ook keek: er was druif. Ook gastheer KEES en gastvrouw LIJNY spraken met vuur over DE DRUIF en hoe zij zich in het zweet werkten, jaar in jaar uit, om de druif te transformeren tot iets drinkbaars in een fles. Dat viel niet mee begrepen wij. Schimmels, wilde zwijnen, vogels, te weinig water, te veel water, het was een godswonder dat er nog een uitgeperste druif in de fles belandde.
Wij hadden vakantie, zo hadden wij afgesproken, onder het genot van een goed glas wijn. Maar PETER en YTEKE dachten daar anders over. Zij zijn van de generatie waarvoor ARBEIDSETHOS en ENGAGEMENT nog iets betekent en dus stroopten zij hun mouwen op en doken de wijngaard in. Er moesten uitlopers weggehaald, stengels opgebonden en allerlei anders gebeuren, om nog een beetje druif in die fles te krijgen. ANKIE volgde al snel hun voorbeeld en boog zich ook zorgzaam over de wijnranken, een luiige poes in haar kielzog meetrekkend. BERT en JAN geloofden het wel. Zij wisten dat de druif uiteindelijk toch wel in gegiste vorm op tafel zou verschijnen die avond, en lieten dit slavenwerk wijselijk voor wat het was.
Zelf kon ik de drang uiteindelijk niet weerstaan om ook de handen uit de mouwen te steken. Druiven zit een Westlandse nou eenmaal in het bloed en leer ons niks over hard werken. De wieg van de meeste baby's stond in een kas en kinderarbeid is door Westlandse tuinders zo'n beetje uitgevonden. Gastheer KEES kan erover meepraten, ook zijn wieg stond tussen de Westlandse DRUIVEN.
Terwijl ik mij boog op zoek naar loten die niet mochten leven, daalde een weldadige rust over mij. De druiven fluisterden hun verhaal, de hoofden van PETER, ANKIE en YTEKE bewogen op hun eigen ritme en warempel, een waterig zonnetje kwam tevoorschijn. Ik keek achter mij, zag wat wij hadden gedaan en wist dat het goed was.
Wordt vervolgd