Het is me wat als je een weekje in Spanje wordt opgeborgen samen met architecten, stedenbouwers, cultuurbarbaren, makelaars, huisjesmelkers en zorg-activisten. Het wordt natuurlijk nog erger als al deze mensen elkaar al kennen van voor de Eerste Wereldoorlog en je de enige bent van na de Eerste Wereldoorlog met slechts een schimmige kennis van deze vrienden van echtgenoot. Niets zo ongemakkelijk als vriendschap die vanzelfsprekend gemakkelijk zou moeten zijn vanwege gedeelde ervaringen in het verleden. Zware stiltes, luidruchtig dronkenschap en het omslachtig sluipen om elkaar in alle vriendschap te ontlopen, zijn dan het gevolg.
Onderweg naar de binnenlanden van de mooie Costa Brava probeerde ik dan ook allerlei noodscenario’s te bedenken. Mijn zwaar dementerende vader was in pyiama zijn bejaardenlustoord uitgewandeld en onvindbaar, een ongelukkige klant had subiet mijn onmisbare hulp nodig, Vrij Nederland wilde eindelijk dat ik begon aan dat artikel over genocidairs. Mogelijkheden te over.
Gelukkig waren de architecten, stedenbouwers, zorg-activisten etecetera ook allemaal relatie-professionals die eventuele ongemakkelijkheden van de eerste ontmoeting gemakkelijk wisten weg te poetsen. De prachtig verbouwde wijnboerderij waar wij gratis mochten genieten van paleisachtige appartementen met uitzicht op wijngaarden en bergen deed de rest. Of nee, de gezamenlijke maaltijden, de liters zelfgebrouwen wijn en de oprechte belangstelling voor elkaar en elkaars ideeen zorgden voor de uiteindelijke, zeer gemakkelijke warmte. Enige hilariteit ontstond toen uiteindelijk bijna iedereen bekende te hebben nagedacht over een noodscenario.
Natuurlijk waren er ook zaken die tegenvielen. Zo associeer ik Spanje met mooi weer en een knallende zon. Maar plots bleek dat wij ons niet in Spanje bevonden, maar in Catalonië. Een provincie met een duidelijke weerzin tegen alles wat ‘Spaans’ is. De vlaggen vanaf bijna alle balkons spreken duidelijke Catalaanse taal. In Catalonie schijnt de zon ook wel, zo verzekerden onze gastheer en gastvrouw in alle talen, maar na een week regen en wolken geloofden wij het wel, staken onze bibberige handen uit naar het haardvuur en namen nog maar een slokje van hun voortreffelijke zelfgemaakte wijn.
Wordt vervolgd