Het begin

aan het werk.JPG

                          Een deel van de groep hard aan het schrijven!


Natuurlijk zijn ze er allemaal, die woensdagochtend 30 maart. Keurig op een rij, verscholen achter een drietal grote bureaucomputers. Eerst dus maar alle tafels verschuiven, zodat iedereen in het zicht komt, dat praat wat makkelijker. Dat verschuiven was makkelijker gezegd dan gedaan. De bureaus waren zo zwaar als betonblokken.

Het lesgeven is leuk, ik hou er van jonge journalisten te prikkelen tot grootsere daden, tot nadenken over hun vak.  Aan het hoofd van de krant staat F, zullen we hem maar noemen. Hij is geen journalist, maar is wel 12 jaar geleden begonnen met de krant. Hij had me met veel bombarie van het vliegveld gehaald, me een VIP ontvangst bezorgd, daarbij een schriel ventje achteloos wegschuivend. Dat zal zijn chauffeur wel zijn dacht ik nog, maar het bleek Christophe, de hoofdredacteur en degene die me naar Benin had gehaald als PUM-expert. Ik zou zijn journalisten gaan trainen, zoals bij Le Canard du Nord. Christophe was een oud-medewerker van de Le canard en had mooie verhalen gehoord. Dat wilde hij ook, zo had hij besloten.

F dus, de baas, had de eerste ochtend dat we samen met Christophe om de tafel zaten, de loftrompet geblazen over zijn krant. Die zou hij nooit opgeven, ook al kostte de krant hem veel geld. Ik gaf hem en Christophe het boekje’ Hoe te ondernemen’ van Pum en dat was zo ongeveer het laatste wat ik van hem zou zien de komende dagen. Hij zat eigenlijk altijd in de drukkerij, zo’n tien autominuten verder. Daar werd de krant gedrukt en nog andere zaken, zoals brochures en leaflets. In de drukkerij stond een mooie eenkleuren KORD van Heidelberg te pronken. Zo’n pers die nooit kapot gaat. 

Een paar dagen later drink ik een biertje met Christophe. Hij vertelt me dat F nooit op de krant te vinden is, hooguit eens in de zes maanden. De krant kost geen geld volgens hem, maar levert geld op. Kijk maar eens naar alle ‘boodschappen’ die er dagelijks in staan. De baas betaalt zijn mensen slecht en onregelmatig. Christophe verdient nog het meeste, zo’n 140.000 CFA. Zeg maar ongeveer 225 euro per maand. De laagst betaalde krijgt 40.000 CFA per maand. Huur kost ongeveer 40.000 CFA per maand; Christophe heeft nog een eigen ICT-bedrijf om de eindjes aan elkaar te knopen.

Christophe zou dolgraag meer willen met de krant, maar de baas wil niet investeren. Ik zal dus met de baas moeten gaan praten. Hoe ziet de financiële huishouding van de krant eruit? Wil hij investeren in mensen, ideeën en machines?